مىدهد و در مقابل استدلال محقق كركى در خصوص شرط حضور فقيه به عنوان نايب عام كه به مقبولهء عمر بن حنظله استدلال مىكند ؛ تا نيابت در اقامهء جمعه را نيز دربر گيرد ( ص 67 ) ، مىگويد : اگر فقيه واقعا نيابت از امام معصوم را دارد ، بايد وجوب متعلق به اقامهء جمعه ، عينى باشد نه تخييرى . محقق كركى به دليل مرسوم نبودن اقامهء جمعه در ميان شيعه ، ادعاى اجماع بر عدم وجوب عينى كرده و به نظر او گرچه وجوب عينى به اين دليل از بين مىرود ، ولى وجوب تخييرى باقى مىماند . به ادعاى فيض ، اعتقاد به قيام اجماع بر عدم اشتراط اقامهء جمعه بر وجود فقيه ، روشى متين و به حقيقت نزديكتر است ( ص 68 ) .
فيض باب هفتم را به ارزيابى اجماع منقولى كه به نظر او مدار بحث طرفداران وجوب تخييرى است ، اختصاص داده است ( تا ص 94 ) .
در باب هشتم به نقل رواياتى پرداخته كه در زمينهء تحريض و تشويق به اقامهء جمعه وارد شده است ( ص 95 ) . فيض در رسالهء خود بخش عمده‌اى از استدلالهاى شهيد را بازگو كرده و آشكار تحت تأثير ديدگاه هاى اوست .

69