عبادة سبعين سنة و حدّ يقام للَّه فى الأرض أفضل من مطر أربعين صباحا ؛ [1] و در كافى در باب الغزو و در تهذيب در باب « من يجب عليه الجهاد » حكايت « لا غزو إلَّا مع إمام عادل » [2] در خدمت حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام مذكور است .
و در تهذيب در باب قتال اهل بغى روايت شده از حضرت امير المؤمنين كه در ماده طايفه‌اى از خوارج فرموده : إن خرجوا على إمام عادل أو جماعة فقاتلوهم و إن خرجوا على إمام جائر فلا تقاتلوهم . [3] و مخفى نيست كه در اين حديث همه جا امام عادل به معنى معصوم است . و نيز در كافى و تهذيب در باب « الحد فى السرقة » روايت شده از امام جعفر صادق عليه السّلام كه فرموده : إذا سرق السارق من البيدر من إمام جائر فلا قطع عليه إنّما أخذ حقّه فإذا كان مع إمام عادل عليه القطع . [4] و در نهج البلاغه حضرت أمير مؤمنان عليه السّلام در مخاطبه با عثمان نصيحتش فرموده : و اعلم ! إن أفضل عباد اللَّه عند اللَّه إمام عادل . [5] و در محاسن برقى روايت شده از امام محمد باقر عليه السّلام كه فرمود : إنّ من دان اللَّه عزّ و جلّ بعبادة يجهد فيها نفسه بلا إمام عادل من اللَّه فإن سعيه غير مقبول ، و من أصبح من هذه الامّة لا إمام له من اللَّه عادل أصبح تائها متحيّرا إن مات على حاله تلك مات ميتة كفر و نفاق . [6] و در باب « إن الارض لا تخلوا من حجّة » از كتاب الحجة كافى روايت شده از حضرت صادق عليه السّلام كه فرموده : إنّ اللَّه أجلّ و أعظم من أن يترك الأرض به غير إمام عادل . [7] و در كافى در باب فضل زيارت ابى عبد اللَّه الحسين عليه السّلام و همچنين در تهذيب در باب فصل زيارته عليه السّلام و در من لا يحضره الفقيه در باب ثواب زيارت النبى عليه السّلام و الائمة عليهم السّلام و در كامل الزيارة محمد بن قولويه در باب « ثواب من زار الحسين يوم عرفة » روايت شده از امام جعفر صادق عليه السّلام كه فرموده : أيّما مؤمن أتى قبر الحسين عليه السّلام عارفا بحقّه فى غير يوم عيد كتب اللَّه له عشرين حجة و عشرين عمرة مبرورات مقبولات ، و عشرين حجّة و عمرة مع نبىّ مرسل أو إمام عدل و من أتاه فى يوم عيد كتب اللَّه له مائة حجّة و مائة و عمرة و مائة غزوة مع نبىّ مرسل أو إمام عادل . [8]

[1] الكافى ، ج 7 ، ص 175
[2] التهذيب ، ج 6 ، ص 135
[3] التهذيب ، ج 6 ، ص 145
[4] التهذيب ، ج 10 ، ص 128
[5] نهج البلاغة ، خطبهء 164
[6] المحاسن ، ج 1 ، ص 92
[7] الكافى ، ج 1 ، ص 178
[8] الكافى ، ج 4 ، ص 580

400