ركعتين ؛ [1] يعنى هرگاه حاضر شود عددى كه صحيح است كه منعقد مىشود به حضور آن عدد نماز جماعت روز جمعه ، يعنى نماز جمعه و امام ايشان مرضى باشد و قدرت بر اقامت نماز در وقتش و خطبه خواندن داشته باشد در آن وجهى كه مىبايد و ايشان حاضر باشند نه مسافر ، و خوف نباشد ، مردان بالغ باشند ، كامل العقل و صحيح باشند ، واجب است بر ايشان نماز جمعه ، و بر امام است كه دو خطبه بخواند از براى ايشان و بعد از خطبه دو ركعت نماز بگزارد .
در كتاب امالى ابن بابويه رحمه اللَّه در وصف دين اماميه گفته كه : و الجماعة يوم الجمعة فريضة و فى سائر الأيّام سنة ، فمن تركها رغبة عنها و عن جماعة المسلمين من غير علَّة فلا صلاة له . و وضعت الجمعة عن تسعة : عن الصغير و الكبير و المجنون و المسافر و العبد و المر . ة و المريض و الأعمى و من كان على رأس فرسخين ؛ [2] يعنى جماعت در روز جمعه واجب است و در روزهاى ديگر سنت . پس كسى كه ترك كند نماز جمعه را از بىرغبتى از نماز جمعه و از جماعت مسلمانان بىعلت ، پس نماز از براى او نيست . و ساقط است نماز جمعه از نه كس : از طفل نابالغ و از پير عاجز و مجنون و مسافر و بنده و زن و بيمار و كور و كسى كه آن جا كه اوست تا محل اقامت نماز جمعه بيش از دو فرسنگ باشد .
و در مقنع - چنان چه نقل كرده‌اند - گفته : و إن صلَّيت الظهر مع إمام يوم الجمعة بخطبة صلَّيت ركعتين ، و إن صلَّيت به غير خطبة صليتها أربعا [ بتسليمة واحدة ] [3] و قد فرضها اللَّه من الجمعة إلى الجمعة خمسا و ثلاثين صلاة ، منها صلاة واحدة فرضها اللَّه فى صلاة جماعة و هى الجمعة و وضعها عن تسعة : عن الصغير و الكبير و المجنون و المسافر و العبد و المرأة و المريض و الأعمى و من كان على رأس فرسخين ؛ و من صلَّاها وحده فليصلَّها أربعا كصلاة الظهر فى سائر الأيّام ؛ يعنى اگر نماز ظهر روز جمعه را با امام به خطبه گزارده شود ، دو ركعت است و اگر به غير خطبه گزارده شود چهار ركعت ؛ به درستى كه واجب گردانيده خداى تعالى از جمعه تا جمعه سى و پنج نماز .
از جملهء اينها يكى را واجب گردانيده است كه به جماعت گزارده شود و آن نماز جمعه است و ساقط كرده است از نه كسى كه مذكور شد . و كسى كه نماز ظهر روز جمعه را تنها گزارد ، چهار ركعت گزارد ، همچو نماز ظهر ساير روزها .

[1] مدارك الاحكام ، ج 4 ، ص 24 ؛ ذخيرة المعاد ، ج 2 ، ص 308 ؛ الحدائق الناضرة ، ج 9 ، ص 381
[2] الامالى ، ص 643 ( مجلس 93 )
[3] المقنع ، ص 147 . مطلب مقنع تا همين جاست و حديث بعد در الهداية ص 145 آمده است . اين خطا گويا از رسالهء شهيد ثانى آغاز شده و بقيه به صورت محكى از آن نقل كرده‌اند .

255