تجعل شفيعك سفيها و لا فاسقا ؛ [1] يعنى پيشنماز تو شفيع تو است نزد خداى تعالى ؛ پس مگردان شفيع خود را نه سفيه و نه فاسق .
و در كافى در باب « من تكره الصلاة خلفه » روايت شده از رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و إله كه فرموده :
يتقدّم القوم أقرأهم للقرآن ، فإن كانوا فى القراءة سواء ، فأقدمهم هجرة ، فإن كانوا فى الهجرة سواء فأكبرهم سنّا ، فإن كانوا فى السن سواء فليؤمّهم أعلمهم بالسنة و أفقهم فى الدين ؛ [2] يعنى پيشنمازى مردم مىكند آن كس كه قرآن بهتر مىخواند ، و اگر در قرائت مساوى باشند ، هر كس از آنها كه هجرت به سوى رسول خدا زودتر كرده باشد ، و اگر در دين نيز مساوى باشند هر كس كه سنش بيشتر باشد ، و اگر در سن مساوى باشند ، داناتر و فقيه تر خواهد كرد .
و نيز در كافى در همين باب در خصوص پيشنمازى بنده از امام محمد باقر عليه السّلام روايت شده كه فرموده : لا بأس به إذا كان فقيها و لم يكن هناك أفقه منه ، [3] يعنى باكى نيست وقتى عالم به احكام شريعت باشد و از او فقيه ترى در آن جا نبوده باشد .
و در تهذيب نيز در باب احكام الجمعة به همين مضمون روايت شده و اخبار در اين باب بسيار است .
خاتمه در طريقهء فرقهء ناجيه اماميه اختصاص امام عادل نافذ الحكم در نهايت ظهور است ؛ چنان كه بر ارباب تتبع روشن است و محتاج به بيان نيست ، ليكن از براى اسكات ارباب جدل و مكابره ، اشاره به برخى از موارد استعمالات و از آن جمله در تهذيب در باب القضاء فى قتل الزّحام روايت شده از امام محمد باقر عليه السّلام در باب كسى كه ناصبى معروف به نصبى را غضبا للَّه بكشد فرموده : أمّا هولاء فيقتلونه به ، و لو رفع إلى إمام عادل لم يقتله به ؛ و بعد از اين فرموده : و لكن إذا كان له ورثة كان على الإمام أن يعطيهم الدّية من بيت المال . [4] و در كافى در باب « من لا دية له » و در من لا يحضره الفقيه در باب « ما جاء فى السارق يكابر امرأة روايت شده از امام جعفر صادق عليه السّلام در باب زنى كه قصد كنندهء به حرامش را به ضرب سنگ بكشد ، فرموده : ليس عليها شىء فيما بينها و بين اللَّه و إن قدّمت إلى امام عادل أهدر دمه . [5] و در كافى در باب التحديد روايت شده از رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و إله كه فرموده : ساعة من إمام عادل أفضل من

[1] التهذيب ، ج 3 ، ص 30 ؛ من لا يحضره الفقيه ، ج 1 ، ص 378
[2] الكافى ، ج 3 ، ص 376
[3] الكافى ، ج 3 ، ص 375
[4] التهذيب ، ج 10 ، ص 213
[5] من لا يحضره الفقيه ، ج 4 ، ص 165

399