[ 1 . آگاهى دادن به ملَّت ] اول و اهمّ همه ، علاج جهالت و نادانى طبقات ملَّت است و اين مطلب نسبت به جهل بسيط ، با دخول از طريق علاج و تشريح حقيقت استبداد و مشروطيّت و تفهيم آن چه در مقدّمه و فصول خمسه بيان نموديم ، در كمال سهولت است ، لكن به شرط ملايمت و عدم خشونت در بيان و حفظ اذهان از شوائب غرضانيت ، و تحرّز از موجبات تنفّر و انزجار قلوب و تحفّظ از رميدن و مشوب شدن اذهان .
قال عزّ من قائل * ( ادْعُ إِلى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ) * [1] . حقيقت دعوت به حرّيّت و خلع طوق رقّيّت ظالمين به نصّ آيات و اخبار سابقه ، دعوت به توحيد و از وظائف و شئون انبيا و اوليا عليهم السّلام است ، پس هر كس در اين وادى قدم نهد و در اين صدد بر آيد خواه صاحب جريده باشد يا اهل منبر يا غير ايشان ، هر كه باشد ، بايد بر طبق همان سيرهء مقدّسه رفتار ، دستور العمل آيهء مباركه را سرمشق خود نموده ، به رفع جهالت و تكميل علميات [2] و تهذيب اخلاق ملَّت همّت گمارد و لسان بدگوئى را چون محمول بر غرضانيّت است ، مطلقا كنار گذارد .
تا خود كاملا عالم نباشد به غرض خود نمايى و عوام ربايى و هنگامه جويى و امثال ذلك در اين وادى داخل نشود ، مانند جمله‌اى از

[1] . نحل ، آيهء 125 « با حكمت و اندرز نيكو به راه پروردگارت دعوت كن و با آنان به روشى كه نيكوتر است استدلال و مناظره نما » .
[2] . س : عمليات .

159