نوشيدن شراب موجب نجاست ساير ظروف نمىشده و بر اين اساس ميان آن دو فرق گذارده شده است .
اگر گفته شود كه جدا بودن ظرفهاى شراب مشكل را حل نمىكند ، زيرا دست و دهان فرد شراب خوار را حل نمىكند ، زيرا دست و دهان فرد شراب خوار بر اثر ملاقات با شراب نجس مىشود و هم نجاست عارضى ، لا اقل سبب عدم جواز مؤاكله با آنها خواهد بود ، پس باز هم وجهى براى جواز مؤاكله باقى نمىماند و روايت از اين حيث مورد شبهه قرار مىگيرد و نمىتوان بدان اعتماد كرد .
در جواب - گفته مىشود : أولا - اهل كتاب بالاخره روزى يك مرتبه هم كه شده خود را مىشويند و همين امر موجب رفع نجاست عارضى آنها مىشود .
ثانيا ممكن است در اين روايت اصل جواز مؤاكله مورد نظر بوده و شرط آن كه در برخى روايات ديگر نيز مورد تصريح قرار گرفته - كه عبارت است از شستن دستها و . .
بعدا ذكر گرديده است .
و ثالثا - ممكن است كسى بگويد كه آشاميدن شراب حرام است ولى خود شراب نجس نيست ، همان طور كه برخى از فقها مانند مرحوم ابن بابويه و محقق اردبيلى قائل به اين نظريه شده‌اند .
روايت ششم : صحيح ابراهيم بن ابى محمود عن الرضا ( ع ) « قال قلت له : الجارية النصرانية تخدمك و أنت تعلم انها نصرانية لا تتوضا و لا تغتسل من جنابة ؟ قال لا باس تغسل يديها ( وسائل ، ج 2 ، باب 14 از ابواب نجاسات ، حديث 11 ) .
راوى مىگويد به حضرت امام رضا عرض كردم جاريه نصرانيه براى تو خدمت مىكند و مىدانى كه او نصرانى است و دستهاى خود را نمىشويد و از جنابت غسل نمىكند ، حضرت فرمود مانعى نيست دستهاى خود را مىشويد .
امام در اين حديث مىفرمايد : اگر فرد نصرانى دستهايش را بشويد مانعى ندارد كه خدمتكار مسلم باشد و مسلم از خدمات مختلف او كه قهرا گاه با دست مرطوب صورت مىگيرد ، مانند غذا پختن و ظرف شستن و . . استفاده كند و اين نيست مگر به جهت عدم نجاست ذاتى اهل كتاب .
اين گونه روايات قرينهء بسيار نيرومندى است بر طهارت ذاتى و عدم طهارت عارضى اهل كتاب و قرينه اى است كه منظور روايات نهى از مؤاكله به طور مطلق را روشن مىسازد .

159