يعقوبى در تاريخ خود ، در ذيل شرح خلافت هر يك از سه خليفه ، فقيهان آن زمان را ياد كرده است .
پس در ذيل خلافت ابى بكر ( از ماه ربيع الاول سال 11 تا ماه جمادى الآخره سال 13 ه . ق ) اين مفاد را آورده است : « كسى كه در زمان ابو بكر از او فقه گرفته مىشد على بن ابى طالب عليه السّلام و عمر بن خطَّاب و معاذ بن جبل و ابىّ بن كعب و زيد بن ثابت و عبد الله بن مسعود بوده .
و در ذيل خلافت عمر ( از جمادى الآخره سال 13 تا ذو الحجهء سال 23 ه . ق ) چنين افاده كرده « فقيهانى كه در زمان عمر علم از ايشان گرفته مىشد على بن ابى طالب ( ع ) و عبد الله بن مسعود و ابى بن كعب و معاذ بن جبل و زيد بن ثابت و ابو موسى اشعرى و ابو درداء و ابو سعيد خدرى و عبد الله بن عباس بوده‌اند . » در ذيل خلافت عثمان ( از ذو الحجهء سال 23 تا ذو الحجهء سال 35 ه . ق ) چنين افاده كرده است : « فقيهان زمان او امير المؤمنين على بن ابو طالب و عبد الله بن مسعود و ابى بن كعب و زيد بن ثابت و ابو موسى اشعرى و عبد الله بن عباس و ابو درداء و ابو سعيد خدرى و عبد الله بن عمر و سلمان بن ربيع باهلى بوده‌اند . » ابو اسحاق شيرازى پس از آن كه كتاب « طبقات الفقهاء » خود را بدين مضمون « اين مختصرى است در ذكر فقيهان و انساب و مدت اعمار و زمان وفات و دلائل معلومات و فضائل ايشان و هم ذكر كسانى كه از مكتب علمى آنان بهره برده از اتباع و اصحاب ايشان تا اشخاصى كه قول آنان را در انعقاد اجماع ، اعتبارى هست و به مخالفت ايشان اعتنائى بايد شناخته آيند چه فقيه را جهل به اين امور نشايد و او را از دانستن آنها گزيرى نيست پس نخست به فتواى صحابه ابتدا كردم و پس از آن فتوى تابعان و از آن پس تابعان تابعان را آوردم و پس از همه ، فقيهان امصار و بلاد را ياد كردم » افتتاح كرده چنين افاده داشته است : « بدان كه بيشتر از اصحاب كه مصاحبت و ملازمت با پيغمبر ( ص ) مىداشته

479