مجلسى پس از ذكر اخبارى زياد از « كافى » و « تهذيب » و « نهايه » و غير اينها كه بر مسألهء خواب و قضاء نماز صبح و سهو نبى دلالت دارد و هم پس از نقل اقوالى بسيار از بزرگانى مانند شيخ صدوق و شيخ الطائفه و شيخ طبرسى و شهيد اول و شيخ بهائى و غير ايشان خودش تحت عنوان « تبيين » بدين مضمون اظهار عقيده كرده است :
« پس از احاطه به اخبار و اقوال منقول ، بدان كه در كتاب « النبوّة » در بارهء عصمت انبياء سخن رانديم و در آنجا ياد كرديم كه اصحاب ما از اماميّه اجماع و اتفاق دارند بر اين كه انبياء و ائمّه عليهم السّلام عصمت دارند و از همهء گناهان ، صغيره باشد يا كبيره ، بطور عمد باشد يا بطور خطا و نسيان ، پيش از نبوّت و امامت باشد يا پس از آن ، بلكه از هنگام ولادت تا حين رحلت ، معصوم و محفوظ مىباشند و در اين مسأله جز شيخ صدوق ، محمد بن بابويه ، و شيخ او ابن وليد آن هم در اسهاء از طرف خدا ، نه در سهو از طرف شيطان ، مخالفى وجود ندارد و خلاف اين دو چون معروف النسب هستند شايد به اجماع خللى وارد نسازد .
« اما سهو در امورى مباح و مكروه نه در واجبات و محرمات پس ظاهر اكثر اصحاب ما اجماع است بر اين كه اين گونه امور نيز از ايشان صدور نمىيابد و از جمله دلايلى كه بر جملهء اين مطالب دلالت دارد اين است كه : سهو موجب رميدن خلق مىگردد . بعلاوه روايات و اخبار زيادى در اين باره وارد شده و آياتى نيز كه بر اين حقيقت دلالت دارد از قبيل * ( وَما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى ) * و * ( إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا ما يُوحى إِلَيَّ ) * و هم اخبارى كه بر وجوب تاسى و متابعت ايشان دلالت مىكند نسبت به تمام اقوال و افعال ايشان عموميت دارد و خبر مشهور از حضرت رضا ( ع ) كه در طىّ آن در وصف امام گفته است :
« فهو معصوم مؤيّد موفّق مسدّد قد امن من الخطاء و الزّلل و العثار » و خبرى طويل كه

338