استناد سيد مرتضى و همرأيان او واقع شده ليكن بعيد به نظر مىآيد كه اين شعر بويژه اگر از شعراء بعد از اسلام و سرودن آن بعد از نزول آيهء * ( يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ . . ) * باشد ، قابل استناد اشخاصى مانند سيد مرتضى واقع گردد ، بخصوص كه اين آيه در سورهء الاعراف كه از سوره هاى مكى است مىباشد ، پس محتمل است سيد مرتضى ، و همرأيان ، او به استناد روايات مربوطه اين استدلال را آورده باشند كه از آن جمله است روايت زير :
كلينى به اسناد خود ، در فروع كافى ، از علىّ بن يقطين روايت كرده كه وى اين مضمون را گفته است :
« مهدى ، خليفهء عباسى ، به حضرت ابو الحسن ( ع ) گفت : مردم مىدانند كه « خمر » در قرآن مجيد مورد نهى واقع گرديده ليكن نمىدانند كه در قرآن بطور صريح به حرمت آن حكم شده است اكنون اگر در قرآن آيه‌اى صريح در حرمت مىباشد برگو .
حضرت پاسخ داد : كه آرى اين آيه * ( قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ . . ) * بر حرمت آن صراحت دارد چه مراد از * ( ما ظَهَرَ مِنْها ) * زناى آشكار است ، كه در جاهليت زنان فاجره رأيت برمىافراشتند ، و مراد از * ( ما بَطَنَ ) * زنانى مىباشد كه منكوحهء پدران بوده‌اند چه پيشتر از بعثت پيغمبر ( ص ) چون مردى وفات مىيافت و او را زنى مىبود پسرش آن زن را ، هر گاه مادر خودش نبود ، به زنى مىگرفت پس خداى عزّ و جلّ آن را حرام ساخت . و مراد از « اثم » بطور معين خمر است و خدا در موضعى ديگر گفته است * ( يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِما إِثْمٌ كَبِيرٌ ) * پس در قرآن مجيد مراد از « اثم » خمر و قمار است . و اثم اين دو ، چنان كه خدا فرموده ، اكبر است .
مهدى گفت : اى عليّ بن يقطين « هذه و الله فتوى هاشميّة » من به او گفتم :
راست مىگويى يا امير المؤمنين سپاس خدايى را كه اين عمل را از شما اهل البيت خارج

276