و ابن ابى ليلى و يك روايت از عبد الله عباس كه او گفت : « سكر » آنست كه از ميوهء اينان حرامست و « رزق حسن » آن چه حلالست . قتاده گفت : اما « سكر » خمرهاى اعاجم است و « روزى نيكو » اين سركه و دوشاب . شعبى گفت : « سكر » آن باشد كه باز خورند و « رزق حسن » آن چه بخورند ، آن را بر مشروب تفسير داد و اين را بر ماكول . .
و ابى گفت : از عبد الله عباس كه « سكر » نبيذ التمر باشد و گفت : رسول عليه السلام گفته است : « خمر » آن بود كه از انگور گيرند و « سكر » از خرما و « نقيع » از انگبين و « مزر » از گاورس و « غبيرا » از گندم و من كه رسولم نهى مىكنم شما را از هر چه مستى كند . . » 2 - آيهء 216 از سورهء البقره * ( يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِما إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُما أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما . . ) * اين آيه كه در مدينه نازل شده برخى از ياران به اعتبار « اثم بودن » خمر ، تركش كرده و برخى ديگر به اعتبار « منافعش » مىآشاميدند . به گفتهء ابو الفتوح « جماعتى از مفسران گفتند : سبب نزول آيه اين بود كه جماعتى صحابه رسول پيش رسول آمدند و گفتند : يا رسول الله « افتنا فى الخمر و الميسر فإنهما مذهبة للعقل ، مسلبة للمال » ما را فتوى كن در باب خمر و قمار كه اين هر دو عقل برنده و مال رباينده‌اند . مصدر به جاى اسم فاعل نهاد مبالغه را . خداى تعالى : اين آيه را فرستاد : * ( يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ . . ) * 3 - آيهء 46 از سورهء النّساء ( سورهء 4 ) * ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَقْرَبُوا الصَّلاةَ وَأَنْتُمْ سُكارى حَتَّى تَعْلَمُوا ما تَقُولُونَ . . ) * اين آيه نيز در مدينه نزول يافته و پس از نزول آن . براى نماز از آشاميدن اجتناب مىكردند .

271