تو كشته بود ؟ گفت : نه بى سبب كشتم او را ! امير المؤمنين ( ع ) بفرمود تا او را قصاص كنند چون او را به بازار بردند تا بكشند و او تن بر كشتن نهاده چون سيّاف او را بنشاند تا قصاص كند مردى بيامد و در دست او آويخت و گفت : او را رها كن كه بى گناه است . اين مرد را من كشتم ! و بر آن سوگندها خورد ! ! ايشان را تا پيش امير المؤمنين ( ع ) بردند اين مرد اقرار داد و گفت : اين مقتول را من كشتم و او بىگناه است آن مرد را گفت : چرا بر خويشتن گواهى دادى و بقتل مقرّ آمدى ؟ گفت :
يا امير المؤمنين براى آن كه دانستم اگر انكار كنم از من نشنوند با آن علامت و شواهد « گفت : پس اين حال چون افتاده ؟ مرد گفت من در سراى خود گوسفندى مىكشتم و كارد خون آلود به خون گوسفند در دست من بود من آواز حزين اين كشته شنيدم در پهلوى سراى من در آن خرابه ، به تعجيل بيرون جستم و كارد بدست ، اين مرد چون آواز پاى من بشنيد به ديوار بجست من در شدم آن مرد را كشته ديدم بترسيدم از آنجا بيرون دويدم با كارد خون آلود اين جماعت مرا بگرفتند و مرا راه ندادند و انكار كردن از آن علامات ، كس از من قبول نكردى . آن مرد كه دوم بار آمده بود گفت : راست مىگويد هم چنانست كه او گفت ! . امير المؤمنين ( ع ) به اصحاب نگريست گفت : چه بايد كردن ؟ گفتند : آن مرد اول را رها بايد كردن و آن دو مرا به كشتن .
امير المؤمنين ( ع ) گفت . اين فتوى بر خلاف راستى كردى و روى با حسن بن على ( ع ) كرد و گفت : اى پسر در اين حادثه چه بايد كردن ؟ گفت : هر دو را رها بايد كردن وديت كشته از بيت المال به دادن امير المؤمنين گفت : چرا گفتى ؟ گفت : بقوله تعالى * ( وَمَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً ) * او اگر چه مردى را بكشت مردى را را از قتل برهانيد قتل آن به احياى اين به بايد رفتن وديت كشته را از بيت المال به دادن . امير المؤمنين ( ع ) شادمانه شد و بوسه بر چشم او داد و گفت : اى سپاس آن خداى را كه اهل البيت ما را توفيق علم

135