بر خود سلطان و فرمانروا سازيم » بو طالب قصيدهء لاميّهء خود را در آن باره انشاء كرد و براى ايشان فرستاد و ايشان را يك مرتبه از خود نوميد ساخت .
از جمله اشعار اين قصيده است :
< شعر > و لمّا رأيت القوم لأودّ فيهم و قد قطعوا كلّ العرى و الوسائل ألم تعلموا انّ ابننا لا مكذّب لدينا و لا يعنى بقول الأباطل و ابيض يستسقى الغمام بوجهه ثمال اليتامى عصمة للأرامل يطوف به الهلَّاك من آل هاشم فهم عنده فى نعمة و فواضل كذبتم و بيت الله يبزى محمّد و لمّا نطاعن دونه و نقاتل و نسلم حتّى نصرع دونه و نذهل عن ابنائنا و الحلائل لعمري لقد كلَّفت و جدا بأحمد و احببته حبّ الحبيب المواصل وجدت بنفسى دونه و حميته و دارأت عنه بالذّرى و الكواهل فلا زال فى الدّنيا جمالا لأهلها و شينا لمن عادى و زين المحافل حليما رشيدا حازما غير طائش يوالى إله الحقّ ليس بما حل فايّده ربّ العباد بنصره و اظهر دنيا حقّه غير باطل < / شعر > چنان كه گفته شد مدت حصار به طول انجاميد ، سختى و تنگى فشار آورد ، و در دلهاى مشركان و اهل مكه ، كم و بيش ، تأثر و ندامت راه يافت . هنگام آن شد يكى از آيات رسالت هويدا گردد ، پس پيغمبر ( ص ) به ابو طالب ، از جانب خدا ، خبر داد كه جز كلمهء « بسمك اللَّهمّ » همهء كلمات و عبارات صحيفه نابود گشته و همه را موريانه از ميان برده است . ابو طالب چون اين سخن بشنيد بر قريش ، كه در مسجد جمع آمده بودند در آمد . قريش چنان پنداشتند كه فشار كار ، ابو طالب را به تسليم وادار و ناچار ساخته از اين رو تجليل و احترام او را به پا خاسته و ترحيبش گفتند .

108