نمود و كلام او تجزيه شود به شخص مقر ضرر وارد خواهد شد چرا كه گاه مىشود مدت و اجل در اقرار ، طولانى است . و اگر آن را ناديده بگيريم زيان زيادى به مقر وارد و موجب مىشود كه شخص از ذكر حقيقت خوددارى نمايد .
در كتب حديث روايتى است از امام صادق ( عليه السلام ) در كيفيت قضاوت حضرت على ( عليه السلام ) كه مىگويد : " حضرت على ( عليه السلام ) در قضاوت خود گفته هاى متخاصمين را تجزيه نمىنمود و اين طور نبود كه اول گفتار شخص را قبول و آخرش را قبول نكند " [1] .
حقوقدانان نيز كلا معتقد به عدم تجزيه اقرار موصوف مىباشند و مىگويند :
شخص دائن يا تمام گفتارهاى شخص " مقر " را مىپذيرد پس اقرار آن را تجزيه نمىكند و يا آن كه اصلا اقرار او را قبول نمىكند پس بايد براى اثبات دين خود دليلى غير از اقرار بياورد و مسؤوليت اثبات به عهده مدعى است .
ماده ( 1282 ق - م ) مىگويد : " اگر موضوع اقرار در محكمه مقيد به قيد يا وصفى باشد ، مقر له نمىتواند آن را تجزيه كرده ، از قسمتى از آن كه به نفع اوست بر ضرر مقر استفاده نمايد و از جزء ديگر آن صرفنظر كند " .
لازم به ذكر است كه آنچه گفتيم مخصوص موردى است كه قيد و وصف متصل به مقر به بوده باشد و اما اگر منفصل باشد و بين قيد يا وصف و مقر به به سكوت يا غير سكوت فاصله بيفتد . پس بين قيد و مقر به تجزيه شده و قول به تجزيه اقرار ، صحيح مىباشد .

[1] " كان أمير المؤمنين لا يأخذ بأول الكلام دون آخره " ، ( وسائل الشيعة 18 : 158 ، باب 4 از ابواب آداب القاضي ، حديث 3 ) .

202