بنده با حق است و مشتمل بر تعداد عطاياى كاملهء الهيّه است كه با حال قنوت كه حال مناجات و انقطاع به حق است تناسبى تامّ دارد و بعضى از مشايخ بزرگ رحمه اللَّه بر آن تقريبا مواظبت داشت ، دعاى يا من اظهر الجميل است كه از كنوز عرش است ، و تحفهء حق براى رسول خدا است ، و براى هر يك از فقرات آن فضايل و ثوابهاى بسيار است ، چنانچه در توحيد شيخ صدوق رحمه اللَّه است . [1] و بهتر در ادب عبوديّت آن است كه در حال قنوت ، كه حال مناجات و انقطاع به حق است در خصوص صلوة ، كه همه اش اظهار عبوديّت و ثنا جويى است ، و در اين حالت كه ذات مقدّس حق جلّ و علا بالخصوص فتح باب مناجات و دعا به روى عبد فرموده و او را به اين تشريف شرافت داده ، بندهء سالك نيز ادب مقام مقدّس ربوبيّت را نگاه دارد ، و از ادعيهء خود مراقبت كند كه مشتمل بر تسبيح و تنزيه حق تعالى و متضمّن ذكر و ياد حق باشد ، و چيزهايى كه از حق در اين حال شريف مىخواهد از سنخ معارف الهيّه و طلب فتح باب مناجات و انس و خلوت و انقطاع به سوى او باشد ، و از طلب دنيا و امور خسيسه حيوانيّه و شهوات نفسانيّه احتراز كند ، و خود را در محضر پاكان شرمسار ننمايد و در محفل ابرار بىمقدار نكند .
اى عزيز ، قنوت دست شستن از غير حق و اقبال تامّ به عزّ ربوبيّت پيدا كردن است ، و كف خالى و سؤال به جانب غنىّ مطلق دراز نمودن است ، و در اين حال انقطاع ، از بطن و فرج سخن راندن و از دنيا ياد كردن كمال نقصان و تمام خسران است .
جانا ، اكنون كه از وطن خود دور افتادى و از مجاورت احرار محجور شدى و گرفتار اين ظلمتكدهء پر رنج و محن گرديدى ، خود چون كرم ابريشم بر خود متن .
عزيزا ، خداى رحمن فطرت تو را به نور معرفت و نار عشق تخمير

[1] - التّوحيد ، « باب اسماء اللَّه تعالى » ، باب 29 ، حديث 14 . .

375