مسجود ملائكه و محسود ابليس قرار داده ، اگر بخواهى از جنابت پدر كه اصل تو است خارج شوى و لايق لقاى حضرت محبوب شوى و استعداد وصول به مقام انس و حضرت قدس پيدا كنى ، بايد با آب رحمت حقّ باطن دل را غسل دهى و از اقبال به دنيا ، كه از مظاهر شجرهء منهيّه است ، توبه كنى و قلب خود را ، كه محفل جناب جميل و جمال جليل است ، از حبّ دنيا و شئون خبيثهء آن ، كه رجز شيطان است ، شست و شو دهى كه جنّت لقاى حقّ جاى پاكان است - و لا يدخل الجنّة الا الطَّيّب . [1] « شست و شويى كن و آنگه به خرابات خرام » . [2] فصل هفتم در پاره اى از آداب باطنيّهء ازالهء نجاست و تطهير از اخباث است بدان كه ازالهء حديث - چنانچه گذشت - خروج از انّيّت و انانيّت و فناى از نفسيّت است ، بلكه خروج از بيت النّفس است بالكلَّية ، و تا عبد را بقايايى از خويش باقى است ، محدث به حدث اكبر است و عابد و معبود در او شيطان و نفس است . و منازل سير اهل طريقت و سلوك اگر براى وصول به مقامات است و حصول معارج و مدارج است ، از تصرّف نفس و شيطان خارج نيست و سير و سلوك معلَّل است ، پس سلوك در منازل نفس است و سير در جوف بيت است . و چنين سالكى مسافر و سالك نيست ، و مهاجر إلى اللَّه و رسوله نيست ، و از حدث اكبر ، كه عين عبد است ، پاك نشده ، و چون از اين حدث بكلَّى تطهير شود ، عابد و معبود حقّ شود و كنت سمعه و بصره [3] كه نتيجهء

[1] - . . . و الجنّة لا يدخلها الَّا طيّب . ( جز پاكيزه وارد بهشت نشود . ) اصول كافى ، ج 3 ، ص 371 ، « كتاب الايمان و الكفر » ، « باب الذّنوب » ، حديث 7 . .
[2] - « شست و شويى كن و آنگه به خرابات خرام - تا نگردد ز تو اين دير خراب آلوده » . - حافظ .
[3] - پاورقى 17 .

76