به حق تعالى با عجز و نياز از شرّ او پناه برد ، اين مرض رفع شود و شيطان چشم طمعش از او بريده گردد ، چنانچه براى دفع كثرت شك ، كه آن نيز از القائات شيطان است ، در روايات شريفه همين دستور را دادند :
در كافى شريف سند به حضرت باقر العلوم عليه السلام رساند كه گفت : « وقتى كه زياد شد شكَّت در نماز ، ممضى دار نماز را ، يعنى اعتنا به آن مكن ، اميد است كه رها كند تو را ، همانا اين نيست مگر از شيطان . » [1] و در روايت ديگر است كه حضرت باقر يا حضرت صادق عليهما السلام مىفرمايند : « عادت ندهيد شيطان را به خودتان به شكستن نماز ، پس به طمع بيندازيد او را ، زيرا كه شيطان پليد است معتاد است به آنچه عادت داده شد » .
زراره گويد كه فرمود : « همانا مىخواهد آن خبيث كه اطاعت شود ، پس وقتى كه عصيان شد ، عود نمىكند به كسى از شماها . » [2] و اين از معالجات مهمّه است در جميع امورى كه از القائات شيطان است و از دعابه هاى واهمهء شيطانيّه است . و در احاديث شريفه ادعيه نيز دستور داده‌اند ، هر كس خواهد به وسائل و مستدرك آن در اواخر كتاب خلل رجوع كند .
فصل دوم يكى از مهمّات آداب نيّت ، كه از مهمّات جميع عبادات است و از دستورات كلَّيهء شامله است ، « اخلاص » است .
و حقيقت آن ، تصفيه نمودن عمل است از شائبهء غير خدا ، و صافى نمودن سرّ است از رؤيت غير حق تعالى در جميع اعمال صوريّه و لبّيّه و ظاهريّه و باطنيّه . و كمال آن ، ترك غير

[1] - فروع كافى ، ج 3 ، ص 359 ، « كتاب الصّلوة » ، « باب من شكّ في صلاته . . . » ، حديث 8 . .
[2] - منبع پيشين ، حديث 2 . .

160