فصل دوم در مواظبت از وقت اى عزيز ، تو نيز به قدر ميسور و مقدار مقدور اين وقت مناجات را غنيمت شمار و به آداب قلبيّهء آن قيام كن ، و به قلب خود بفهمان كه مايهء حيات ابدى و اخروى و سرچشمهء فضائل نفسانيّه و رأس المال كرامات غير متناهيه به مراودت و مؤانست با حق است و مناجات با او ، خصوصا نماز كه معجون روحانى ساخته شدهء با دست جمال و جلال حق است و از جميع عبادات جامعتر و كاملتر است . پس ، از اوقات آن حتّى الامكان محافظت كن . و اوقات فضيلت آن را انتخاب كن كه در آن نورانيّتى است كه در ديگر اوقات نيست . و اشتغالات قلبيّهء خود را در آن اوقات كم كن بلكه قطع كن . و اين حاصل شود به اينكه اوقات خود را موظَّف و معيّن كنى و براى نماز ، كه متكفّل حيات ابدى تو است ، وقتى خاصّ تعيين كنى كه در آن وقت كارهاى ديگرى نداشته باشى و قلب را تعلَّقاتى نباشد ، و نماز را با امور ديگر مزاحم قرار مده تا بتوانى قلب را راحت و حاضر كنى .
اكنون احاديث وارده در احوال معصومين عليهم السلام را به قدر اقتضا ذكر مىكنم تا آن كه به تدبّر در حالات آن بزرگواران بلكه تنبّهى حاصل آيد ، و شايد عظمت موقف و اهمّيّت و خطر مقام را قلب ادراك كند و از خواب غفلت برخيزد .
از بعضى از زنهاى رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله نقل شده كه رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله با ما صحبت مىكرد و ما با او صحبت مىكرديم ، چون وقت نماز حاضر مىشد ، گويى او ما را نمىشناخت و ما او را نمىشناختيم ، براى اشتغالى كه به خدا پيدا مىكرد از هر چيز . [1] و از

[1] - مستدرك الوسائل ، « كتاب الصّلوة » ، « ابواب افعال الصّلوة » ، باب 2 ، حديث 17 . .

111