زنجيرهاى هوى و هوس و فرو رفتگان در بحر مسجور ظلمانى عالم طبيعت كه نه بويى از محبّت و عشق به شامّهء روحمان رسيده و نه لذّتى از عرفان و فضيلت را ذائقهء قلبمان چشيده ، نه اصحاب عرفان و عيانيم و نه ارباب ايمان و اطمينان . عبادات الهيّه را تكليف و كلفت دانيم و مناجات با قاضى الحاجات را سربار و تكلَّف شماريم . جز دنيا ، كه معلف حيوانات است ، ركون به چيزى نداريم و جز به دار طبيعت ، كه معتكف ظالمان است ، تعلَّقى نداريم .
چشم بصيرت قلبمان از جمال جميل كور و ذائقهء روح از ذوق عرفان مهجور است .
بلى ، سر حلقهء اهل معرفت و خلاصهء اصحاب محبّت و حقيقت ابيت عند ربّى يطعمنى و يسقينى [1] فرمايد . خدايا ، اين چه بيتوته است كه در دار الخلوت انس محمّد ( ص ) را با تو بوده . و اين چه طعام و شراب است كه با دست خود اين موجود شريف را چشاندى و از همهء عوالم وارهاندى . آن سرور را رسد كه فرمايد : لى مع اللَّه وقت لا يسعه ملك مقرّب و لا نبىّ مرسل . [2] آيا اين وقت از اوقات عالم دنيا و آخرت است ؟ يا وقت خلوتگاه « قاب قوسين » و طرح الكونين است ؟ چهل روز موسى كليم صوم موسوى گرفت و به ميقات حق نايل شد و خدا فرمود : تَمَّ ميقاتُ رَبِّه اربَعينَ لَيْلَةً 7 : 142 . [3] با اين وصف به ميقات محمّدى نرسد و با وقت احمدى تناسب پيدا نكند . به موسى عليه السلام در ميعادگاه فَاخْلَعْ نَعْلَيْك 20 : 12 [4] خطاب رسيد ، و آن را به « محبت اهل » تفسير كردند ، و به رسول ختمى امر به حبّ على شد . در قلب از اين سرّ جذوه اى است كه دم از او نزنم ، تو خود حديث مفصّل بخوان از اين مجمل .

[1] - « نزد پروردگارم شب را به صبح مىرسانم ، او غذايم مىدهد و سيرابم مىكند . » وسائل الشيعة ، ج 7 ، ص 388 ، با اندكى اختلاف . و صحيح بخارى ، ج 4 ، « كتاب التمنى » ، ص 251 . مولوى در مثنوى گويد : « چون » ابيت عند ربى « فاش شد - » يطعم و يسقى « پى اين آش شد » . .
[2] - « مرا با خدا وقتى است كه هيچ ملك مقرّب و هيچ پيامبر مرسلى را در آن راه نيست . » عوالى اللَّئالى ، ج 4 ، ص 7 ، حديث 7 . بحار الأنوار ، ج 18 ، ص 360 . « كتاب تاريخ النبىّ » ، « باب اثبات المعراج » . .
[3] - « پس زمان وعدهء پروردگار او ( موسى ) چهل شب تمام گشت . » ( اعراف - 142 ) .
[4] - انّى اَنَا رَبُّك فاخْلعْ نعْليْك . . . 20 : 12 ( طه - 12 ) .

110