إسم الكتاب : الجمل والعقود في العبادات ( عربي - فارسي ) ( عدد الصفحات : 416)

ننمايد [1] .
10 - 13 - اول ذى حجه ، اول رجب [2] ، تمام ماه رجب ، و تمام ماه شعبان 14 - 16 - روزهء ايامى از هر ماه كه شبهاى آن بنور ماه روشن است :
[ ايام البيض [3] ] . و آن ، روز سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم است .
اما روزهء قبيح و حرام ده قسم است : 1 - روزهء عيد فطر . 2 - عيد اضحى 3 - روز مشكوك و مردد [ بين آخر شعبان و اول رمضان ] به قصد رمضان [4] 4 - 6 -

[1] - وظيفهء اوليه حاجى در عرفه دعا است ، و اگر روزه ، موجب ضعف و ناتوانى و بازماندن از دعا شود استحباب ندارد و بلكه مكروه هم مىباشد .
[2] - به گفتهء مؤلف ، در نهايه اين روز مصادف با روز ولادت حضرت ابراهيم خليل الرحمن ع كما اين كه 13 رجب روز ولادت حضرت امير عليه السلام است .
[3] - ايام البيض ، مخفف ( ايام الليالي البيض ) است يعنى روزهايى كه شبهاى آن بنور ماه سفيد و روشن است .
[4] - در نهايه راجع به يوم الشك نظر داده كه افضل آنست كه به قصد شعبان روزه بگيرد و اگر بعدا ثابت شود كه اول رمضان بوده ، رمضان محسوب شود و قضا ندارد ولى مىتواند يوم الشك را افطار نمايد اما به قصد رمضان يا بدون قصد شعبان نمىتواند آن را روزه بگيرد و در فرض اخير اگر بعدا ماه ثابت شود آن روزه كفايت نمىكند بلكه بايد آن را قضا نمايد . و اگر در محلى باشد كه راهى به تشخيص اول ماه نداشته باشد و روزى را روزه بگيرد و مصادف با اول رمضان گردد مجزى است و قضا ندارد . و اگر در يوم الشك قصد روزه نكرده باشد و در اثناء روز پيش از زوال ، ماه ثابت شود همان وقت نيت روزه مىنمايد و مجزى خواهد بود به شرطى كه چيزى از مفطرات را به عمل نياورده باشد ولى اگر آن را به عمل آورده تأدبا تا پايان روز امساك ، و بعدا آن را قضا مىكند . و همچنين اگر بعد از ظهر ماه ثابت شود در هر صورت تا پايان روز امساك مىنمايد و بعدا آن را قضا مىكند اعم از اين كه تا آن هنگام مفطرى به عمل آورده باشد يا خير . در فرق گذاشتن بين ثبوت ماه پيش از زوال يا بعد از زوال ابو حنيفه موافق اماميه است اما شافعى مطلقا روزهء آن روز را غير مجزى و قضا را لازم دانسته است . در اصل روزهء يوم الشك به قصد شعبان نيز اختلاف است عايشه مطلقا آن را مكروه ، عبد الله بن عمر در صورت صاف بودن هوا مكروه ، و در هنگام ابر غير مكروه . ابو حنيفه آن را به قصد استحباب غير مكروه و به قصد احتياط اين كه اگر از رمضان محسوب شود مكروه دانسته اند . حسن بصرى و ابن سيرين مردم را تابع امام مىدانند كه اگر روزه بگيرد آنان نيز روزه مىگيرند و الا فلا . شافعى مىگويد اگر روزهاى پيش از روزه گرفته و يوم الشك را بما قبل متصل سازد يا معمولا در هر ماه چنين روزى را روزه مىگرفته يا مصادف با روزهء نذر شود غير مكروه و الا مكروه است و اين قول را از عده اى از صحابه و تابعين و فقها نقل كرده اند رك . خلاف ص 378

315