7 - روزهء روز « دحو الأرض [1] » يعنى گسترش زمين از زير كعبه و آن ، روز بيست و پنجم ذى قعده است .
8 - روزهء روز عاشورا از روى اندوه و شدت مصيبت [2] .
9 - روزهء روز عرفه براى كسى كه او را از دعا كردن ، ناتوان و عاجز

[1] - بنا ببعض روايات ، كرهء زمين را ابتداء آب فرا گرفته بوده و در نتيجهء طوفانى عظيم ، كفهائى در محل كعبه متراكم ، و تدريجا خشك و مبدل به خاك گرديده است و خداوند سراسر زمين را از همان نقطه گسترانيد و آن روز را « دحو الأرض » گويند . اين نوع روايات كه در حقيقت يك نوع فريضهء مذهبى در بارهء آفرينش مىباشد چندان اعتبار ندارد و بسيار شبيه به روايات اسرائيلى است . برخى از مفسرين خواسته اند به استناد اين روايات ، كلمهء * ( « دَحاها » ) * را در سورهء النازعات آيهء 30 : و الأرض بعد ذلك دحاها بر اين معنى حمل كنند در صورتى كه كلمهء دحى اگر بمعنى گسترش باشد مستلزم آن نيست كه به كيفيت مذكور اتفاق افتاده باشد . بعلاوه برخى احتمال داده اند كه اين كلمه از مدحاة ( گودالى كه مرغ در آن روى تخم مىخوابد . و مرتبا تخمها را جابجا و زير و رو مىكند تا حرارت كافى به آنها برسد و تبديل به جوجه گردند ) گرفته شده باشد و اشاره به دو حركت انتقالى زمين كه شبيه به گردش و انتقال تخم است بوده باشد . در هر صورت نظر به قاعدهء تسامح در ادلهء سنن ، در استحباب روزهء روز نامبره ، روايت ضعيف هم كفايت مىنمايد .
[2] - روزهء عاشورا ، بحسب روايات در آغاز ، واجب بوده و با روزهء رمضان نسخ گرديده است و پس از واقعهء كربلا آل زياد و بنى اميه به روزه در آن روز تبرك مىجسته و آن را عيد مىگرفته اند . و گويا هنوز هم در پاره اى از كشورهاى عربى در آن روز بعنوان اين كه عيد ملى عرب پيش از اسلام بوده مراسمى برگذار مىكنند و به همين جهت روزهء اين روز ، شديدا مورد منع قرار گرفته . مؤلف ، در اين كتاب روزهء عاشورا را با قيد اين كه از روى حزن و مصيبت باشد نه ( نه تبرك و اظهار سرور ) مستحب و در نهايه ج 1 ص 77 آن را به اضافهء روزهء جمعه ، پنجشنبه ، ايام البيض هر ماه ، شش روز از شوال و روز عرفه مورد تخيير قرار داده و به استحباب يا كراهت آنها حكم ننموده است .

314