آنان واقع مىشدند اعدام مىكردند اين امر مسلم مىشود كه طائفه شيعه در قرن چهارم در بغداد رسميت داشته اند و سخن علماى آنان منشأ اثر بوده است .
با توجه و اعتراف به اين سوابق در عين حال نميتوان انكار كرد كه قدرت و عظمت شيعيان در « بغداد » و بطور كلى در « عراق و ايران » در دورهء « ديالمه » باوج خود رسيد .
اين سلسلة ايرانى الأصل شيعه مذهب مدت صد و سيزده سال ( از سال 334 تا سال 447 هجرى ) بر شهر بغداد مركز خلافت عباسى با كمال اقتدار حكومت مىكردند بطورى كه از خليفه بجز نام و تشريفات اثرى نبود و معتبر ترين پادشاه اين سلسله عضد الدوله است كه در سال 367 « بغداد » را ضميمه قلمرو حكومت خود نمود و تا سال 372 در قيد حيات بود وى در اسلام ، نخستين پادشاهى است كه بعنوان « ملك » پس از نام خليفه در خطبه نام برده شد و محل دفن على عليه السلام را آشكار كرد و بر آن بقعه و بارگاه ساخت و وصيت نمود كه او را در جوار آن حضرت به خاك سپارند [34] . اين پادشاه توجه و علاقه خاصى به شيخ مفيد داشت و گاهى براى ملاقات « مفيد » به منزلش مىرفت . بطور كلى مجامع و محافل شيعه از لحاض كميت و كيفيت در عصر ديالمه نضج گرفت و حوزه هاى درس و بحث و مجالس مناظره آنان با ارباب مذاهب در بغداد علنى بود . دانشمندان شيعه در همه جا با سلاطين « ديالمه » و وزراى آنان مرتبط و منظور نظر ايشان بودند از جمله بايد رابطه شيخ صدوق و

[34] - وفيات الأعيان ج 3 ص 21 ببعد .

14