خرمائى را كه براى زكات مىدهد با خود او است .
( مسأله 1913 ) : بنابر احتياط لازم به يك فقير كمترين حد واجب زكات را ندهند ، پس كسى كه ( 2 ) مثقال و ( 15 ) نخود نقره يا بيشتر بابت زكات بدهكار است ، و يا به قيمت آن گندم و جو بدهكار است ، كمتر از اين مقدار را به مستحق ندهد .
( مسأله 1914 ) : مكروه است كسى از مستحق درخواست كند كه زكاتى را كه از او گرفته به او بفروشد ، ولى اگر مستحق بخواهد چيزى را كه گرفته بفروشد پس از قيمت گذارى ، زكات دهنده در خريدن آن بر ديگران مقدم است .
( مسأله 1915 ) : اگر شك كند زكاتى را كه بر او واجب بوده داده يا نه و مال زكات دار موجود باشد ، بايد زكات را بدهد ، هر چند شك او براى زكات سالهاى پيش بوده باشد ، و اگر عين تلف شده ، زكاتى بر او نيست - گر چه احتياط آن است كه بپردازد - هر چند از سال حاضر باشد .
( مسأله 1916 ) : فقير نمىتواند زكات را به كمتر از مقدار آن صلح كند يا چيزى را گرانتر از قيمت آن بابت زكات قبول نمايد ، يا زكات را از مالك بگيرد و به او ببخشد ، ولى كسى كه زكات زيادى بدهكار است و فقير شده و نمى تواند زكات را بدهد ، چنانچه توبه كند ، فقير مىتواند زكات را از او بگيرد و به او ببخشد .
( مسأله 1917 ) : مكلف مىتواند از سهم زكات سبيل الله به مقدار نياز ، قرآن يا كتاب دينى يا كتاب دعا بخرد و وقف نمايد ، گرچه بر اولاد خود و بر كسانى وقف كند كه خرج آنان بر او واجب است ، و نيز مىتواند توليت وقف را براى خود يا اولاد خود قرار دهد ، ولى نمىتواند از زكات ملك بخرد و بر اولاد خود و يا كسانى كه مخارجشان بر او واجب است وقف نمايد كه عايدى آن را به مصرف مخارج خود برسانند .
( مسأله 1918 ) : شخص مىتواند براى رفتن به حج و زيارت و مانند آن از سهم سبيل الله زكات بگيرد ، گرچه فقير نباشد يا اين كه به مقدار خرج سالش زكات گرفته باشد .
( مسأله 1919 ) : اگر مالك فقيرى را وكيل كند كه زكات مال او را بدهد ،

341