خود را بپردازد ، هر چند فقير نباشد زكات دهنده مىتواند طلبش را بابت زكات حساب كند .
( مسأله 1875 ) : مسافرى كه خرجى او تمام شده ، يا مركبش از كار افتاده ، چنانچه سفرش سفر معصيت نباشد و نتواند با قرض كردن يا فروختن چيزى خود را به مقصد برساند ، گرچه در وطن خود فقير نباشد ، مىتواند زكات بگيرد ; ولى اگر بتواند در جاى ديگر با قرض كردن يا فروختن چيزى هزينه سفر خود را فراهم كند ، تنها به اندازه اى كه به آنجا برسد مىتواند زكات بگيرد .
( مسأله 1876 ) : مسافرى كه در سفر درمانده شده و زكات گرفته پس از رسيدن به وطنش ، اگر چيزى از زكات زياد آمده باشد ، بايد آن را به حاكم شرع بدهد و بگويد آن چيز زكات است .
شرايط كسانى كه مستحق زكاتند ( مسأله 1877 ) : كسى كه زكات مىگيرد بايد شيعه دوازده امامى باشد مگر زكاتى كه به عنوان تأليف قلب به كافر داده مىشود و يا آزاد كردن بردگانى كه در شدت اند ; ولى در زمان غيبت ، زكات به غير مصرف شيعه دوازده امامى نرسد . و اگر مكلف ، كسى را شيعه بداند و به او زكات بدهد ، سپس معلوم شود شيعه نبوده بايد دوباره زكات بدهد .
( مسأله 1878 ) : اگر طفل يا ديوانه اى از شيعه فقير باشد ، شخص مىتواند به ولى او زكات بدهد ، به قصد اين كه آنچه مىدهد ملك طفل يا ديوانه باشد .
( مسأله 1879 ) : اگر به ولى طفل و ديوانه دسترسى ندارد ، مىتواند خودش يا به وسيله يك نفر امين زكات را به مصرف طفل يا ديوانه برساند - و احتياط مستحب آن است كه از حاكم شرع يا نائب او اجازه بگيرند - ، و بايد موقعى كه زكات به مصرف آنان مىرسد نيت زكات كند .
( مسأله 1880 ) : به فقيرى كه گدائى را كسب خود قرار نداده مىتوان زكات داد ، ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مىكند نبايد زكات داد .

336