اطمينان آور نيست ، احتياط واجب آن است كه به او زكات ندهند .
( مسأله 1868 ) : كسى كه بايد زكات بدهد ، اگر از فقيرى طلبكار باشد مىتواند طلبى را كه از او دارد ، بابت زكات حساب كند ، چنانچه در معصيت مصرف نكرده باشد .
( مسأله 1869 ) : فقيرى كه مرده و مالش به اندازه قرض او نيست ، زكات دهنده مىتواند طلبى را كه از او دارد بابت زكات حساب كند ، بلكه اگر مال او به اندازه قرضش باشد و ورثه قرض او را ندهند ، يا به جهت ديگر نتواند طلب خود را بگيرد ، نيز مىتواند طلبى را كه از وى دارد ، بابت زكات حساب كند .
( مسأله 1870 ) : چيزى را كه شخص بابت زكات به فقير مىدهد لازم نيست به او بگويد كه زكات است ، بلكه اگر فقير خجالت بكشد مستحب است مال را به نيت زكات به او داده ، ولى تصريح به نفى زكات نكند .
( مسأله 1871 ) : اگر به خيال فقير بودن كسى به او زكات دهد ، سپس بفهمد فقير نبوده ، يا حكم را نمىدانست و به غير فقير زكات داد كافى نيست . و اگر آنچه را به او داده باقى است بايستى از او بگيرد و به مستحق بدهد ، و اگر از بين رفته باشد چنانچه گيرنده آن مىدانسته زكات است ، مىتواند عوض آن را از او بگيرد و به مستحق بدهد ، و اگر نمىدانسته زكات است نمىتواند چيزى از او بگيرد و بايد از مال خودش زكات را به مستحق بدهد .
( مسأله 1872 ) : بدهكارى كه نمىتواند بدهى خود را بدهد هر چند مخارج سال خود را داشته باشد ، مىتواند براى دادن قرض خود زكات بگيرد ، اگر قرض را در معصيت مصرف نكرده باشد .
( مسأله 1873 ) : اگر به بدهكارى كه نمىتواند بدهى خود را بدهد زكات بپردازد ، سپس بفهمد قرض را در معصيت مصرف كرده ، چنانچه آن بدهكار فقير باشد ، مىتواند آنچه را كه به او داده بابت زكات حساب كند ، به شرط آن كه آن فقير تائب باشد .
( مسأله 1874 ) : بدهكارى كه در معصيت خرج نكرده و نمى تواند بدهى

335