بيرون رود و قصد ده روز ماندن در آنجا داشته باشد بايد نمازش را تمام بخواند و در بين راه ، اولى جمع است و اگر هشت [1] فرسخ برود نمازش را شكسته بخواند .
( مسأله 1260 ) : هرگاه شخص به قصد سفر از حد ترخص بيرون رفت و منتظر رفقاى خود ماند ، اگر به آمدن رفقاى خود مطمئن است و به سفر رفت ، نماز را شكسته بخواند و اما هرگاه سفرش موقوف به آمدن رفقايش باشد و شخص به آمدنشان مطمئن نيست ، و به مسافت شرعى هم نرسيده باشد بايد نمازش را تمام بخواند و اگر به چهار فرسخ رسيده است احوط [2] جمع است و همچنين اگر قصدش برگشت از سفر باشد و يا پيش از رسيدن به چهار فرسخ مردد شد ، نماز خود را تمام بخواند .
( مسأله 1261 ) : هرگاه شخص كه در اول وقت حاضر است ( مسافر نيست ) نمازش را نخواند و در آخر وقت مسافر است بايد نمازش را شكسته بخواند و اولى جمع است و اگر در اول وقت مسافر است و در آخر وقت حاضر است نماز را تمام بجا آورد و اگر قضا شود در اداى قضاى آن نماز اعتبار به حال وقت فوت [3] است نه اول وقت [4] كه بر ذمه او تعلق گرفته است .
( مسأله 1262 ) : هرگاه شخص به همراه كسى به سفر رود و بداند كه

[1] محمد باقر شيرازى : و يا چهار فرسخ در رفت و چهار فرسخ در برگشت .
[2] ميرزاى شيرازى - محمد باقر شيرازى : در اين دو فرض احتياط ترك نشود . محمد كاظم طباطبائى : در اين دو فرض و همچنين فرض بعدى اقوى قصر است . محقق خراسانى : بلكه در بعد از رسيدن به چهار فرسخ ، اقوى قصر است .
[3] محمد كاظم طباطبائى : اقوى تخيير بين آن دو نماز و احوط جمع مى باشد .
[4] محمد باقر شيرازى : اولى و احوط جمع مى باشد .

397