شخص براى اتمام نماز بايد قصد ماندن ده روز در يكى از آنها را داشته باشد اما در شهرهاى بزرگ كه خارق عادت است ، بايد قصد اقامت در يك محله داشت و به غير از صورت مذكور نماز شكسته است .
( مسأله 1256 ) : در بلاد كبيره خارق العاده ، شخص بايد در يك محله قصد اقامت كند [1] و در خارج محله حكم مسافر دارد و نمازش شكسته است .
( مسأله 1257 ) : در بلاد كبيره حد ترخص نسبت به محله‌اى مى باشد كه مسافر قصد اقامت در آن محله كرده است [2] و اعتبار قصر يا اتمام نماز ، داخل و يا خارج شدن از حد ترخص نسبت به آن محله است و ماندن در تردد سى روزه ، حكم قصد اقامت ده روزه را دارد .
( مسأله 1258 ) : هرگاه شخص در شهر محل اقامت خود قبل از ده روز و يا بعد از ده روز ، از حد ترخص بيرون رود اگر در برگشتن باز قصد ده روز ماندن يا بيشتر را داشته باشد نمازش تمام است اگر چه رفت و آمد او بسيار [3] باشد و در غير اين صورت بايد جمع كند .
( مسأله 1259 ) : اگر بطور مثال شخص از حد ترخص تا هفت فرسخ

[1] محمد باقر شيرازى : در بلاد كبيره خالق العاده ، اگر از شهرهاى بغداد و كوفه و سر من راى در زمان ائمه ( ع ) بزرگتر باشد مثلا 50 فرسخ ، مى توان مبناى اقامت را محله قرار داد ولى در بلاد كبيره اين زمان حكم به قصد اقامت در محله مشكل است و اظهرهما صدق عرف است .
[2] محمد باقر شيرازى : حكم اين مسأله قبلا توضيح داده شد .
[3] محمد باقر شيرازى : تمام بودن نماز در خروج بيش از دو الى سه ساعت از محل اقامت مشكل است هر چند به صورت رفت و آمد مكرر باشد و در اين حالت نمى توان به بقاء اقامت حكم كرد ، خصوصا اگر از ابتدا قصد خروج از محل اقامت خود را داشته باشد .

396