باشد و شخص مسافت را در خلال روزهاى بسيارى طى كند كه در اين صورت احوط [1] جمع است .
( مسأله 1248 ) : اگر شخص كمتر از چهار فرسخ در يك روز را مكررا رفت و آمد كند و مجموع آن بيشتر از هشت فرسخ هم بشود ، مسافر نيست .
( مسأله 1249 ) : اگر مسير رفتن كمتر از چهار فرسخ باشد و در برگشتن از راه ديگرى كه بيشتر از چهار فرسخ است برگردد اگر چه راه برگشتن هفت فرسخ هم باشد ، مسافر [2] نيست و احوط جمع است .
( مسأله 1250 ) : هرگاه در بين مسافت ، نسبت به ادامه راه مردد شود و سپس قصد ادامه سفر نمايد ، اگر در حال تردد چيزى از راه نرفته ، مسافر است و نماز را شكسته بخواند ولى هرگاه مسافتى را در حال تردد طى كرده ، اگر غير از اين مقدار طى شده آنچه از مسير آمده و آنچه در پيش دارد به مقدار مسافت باشد نماز را شكسته بخواند و هر گاه باقيمانده به مقدار مسافت نباشد احوط [3] جمع است .
( مسأله 1251 ) : هرگاه شخص در بين مسافت قصد ماندن ده روز كند يا به وطن برسد ، بايد نماز را تمام بخواند و همچنين اگر در قصد كردن مردد باشد تا سى روز تمام بگذرد ، نيز بايد نماز را تمام بخواند .

[1] محمد كاظم طباطبائى : مگر آنكه صدق سفر نكند كه در اين صورت اقوى كفايت اتمام است .
[2] محمد كاظم طباطبائى : بلكه مسافر است على الاقوى . محمد باقر شيرازى : صدق مسافر مشكل است و احتياط در جمع ترك نشود .
[3] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : اين احتياط ترك نشود .

394