ماندن ده روز كند ، پس در اين صورت اتمام نماز متعين است .
( مسأله 1243 ) : حد فرسخ سه ميل است كه هر ميلى چهار هزار ذراع است و هر ذراعى به ضخامت بيست و چهار انگشت است و هر انگشتى به ضخامت هفت جو [1] .
( مسأله 1244 ) : هرگاه چيزى از اين مسافت كمتر باشد يا شك يا مظنه در طى شدن مسافت داشته باشد نماز تمام است ، ولى در صورت مظنه احوط جمع بين قصر و اتمام است و اگر تحصيل علم بدون عسر و حرج ممكن شود ، احوط [2] وجوب تحصيل علم است .
( مسأله 1245 ) : اگر در بين راه بفهمد كه مقدار مسافت را طى كرده است اگر چه باقيمانده راه به مقدار مسافت نباشد بايد نماز را قصر كند .
( مسأله 1246 ) : ابتداى مسافت در شهرهاى كوچك و يا متوسط از قلعه آنهاست و اگر قلعه نداشته باشند آخر خانه‌هاى آنهاست و در شهرهاى بزرگ ابتداى مسافت آخر محله آنهاست [3] .
( مسأله 1247 ) : اگر شخص قصد مسافت را در رفتن داشته باشد و طى كردن مسافت چند روز طول بكشد اشكالى ندارد مگر به جهت تفرج [4]

[1] محمد باقر شيرازى : مقصود از فرسخ مقدار 5 / 5 كيلومتر مى باشد كه مقدار مسافت بر حسب كيلومتر تقريبا 44 كيلومتر مى باشد ( در رفت و برگشت ) .
[2] محقق خراسانى : مراعات اين احتياط لازم نيست .
[3] محمد باقر شيرازى : در مورد بلاد كبيره اين حكم مشكل است و اقرب مساوات بلاد كبيره فعلى و غير آنست .
[4] محقق خراسانى : يا جهت ديگرى كه موجب طول مدت شود .

393