رفتن شود ، بايد نماز را تمام كند .
( مسأله 1220 ) : اگر شخص به قصد مسافت بيرون رود و بعد از آن براى او انتظار رفقاى بين راه اتفاق افتد و رفتن او موقوف بر رفتن ايشان شود ، هرگاه به مقدار چهار فرسخ و بيشتر از آن رفته باشد ، بايد قصر كند [1] مگر آنكه اراده ماندن ده روز و بيشتر در آنجا نمايد و يا تا مدت سى روز متردد بماند ولى اگر كمتر از چهار فرسخ رفته باشد بايد نماز را تمام كند .
4 - آنكه عزم بر ماندن ده روز در اثناى رفتن با قصد مسافت جمع نكند و همچنين در بين راه نيز اراده بر ماندن ده روز بر او عارض نشود ، كه اگر هر يك از اينها روى دهد ، بايد نماز را تمام بخواند .
( مسأله 1221 ) : هرگاه شخص در بين مسافت به وطن خود برسد در حكم اراده ماندن است و مراد از وطن محلى است كه در عرف به آن وطن بگويند هر چند در آن ملك نداشته باشد و مالك خانه و منزل در آن محل نباشد .
( مسأله 1222 ) : محل توطن پدر در صورتى كه قصد مفارقت از آن ننموده باشد ، در صدق وطن شخص كفايت مىكند هر چند بيرون رفتن از آن و يا ماندن در آن ، هرگز به خاطرش نرسيده باشد ولى تنها مجرد ماندن در محلى بدون قصد استمرار يا به جهت تحصيل علم و يا تجارت هر چند سالهاى بسيارى طول بكشد [2] ، باعث تمام نمودن نماز در آن محل نمى شود هر چند كه بدون

[1] شيخ انصارى - محمد باقر شيرازى : احوط ( * 1 ) جمع است .
[2] محمد باقر شيرازى : در مدتهاى طولانى ، حكم به عدم اتمام نماز مشكل است و در عكس مطلب نيز به همين صورت است . ( * 1 ) محقق خراسانى : اگر چه اقوى مصر است .

385