( مسأله 1148 ) : شك ميان امام و مأموم اعتبارى ندارد مگر آنكه مأموم به خودى خود شك كند ، مثل آنكه شك كند كه من يك سجده كرده ام يا دو سجده ، كه در اين صورت شك او اعتبار دارد و بايد يك سجده ديگر بجا آورد و همچنين است در هر موضعى از هر نماز ، حتى در ركعات .
( مسأله 1149 ) : اگر بطور مثال امام در ركعت سوم حمد بخواند و مأموم ركعت دومش باشد ، بايد او هم حمد و هم سوره را با داشتن قدرت بخواند ، و اگر نتواند درست بخواند به دل بياورد يا تكرار كند و يا ذكر بخواند بنا به قاعده كه در محل خود ذكر شده است .
( مسأله 1150 ) : هرگاه مأموم سر را از سجده برداشته و ديد امام در سجده است و متابعت كرد و بعد معلوم شد كه سجده دوم امام بوده ، بايد سجده ديگرى بجا آورد و بعد از اتمام نماز ، آن را احتياطا اعاده كند ( 1 ) .
( مسأله 1151 ) : اگر شخص هنگام ذكر ركوع شك كند كه ركوع امام را درك كرده است يا خير ، شكش اعتبارى ندارد ( 2 ) و شخص با جماعت است .
( مسأله 1152 ) : در نماز جماعت حايل ميان مردان و زنان اشكالى ندارد .
( مسأله 1153 ) : شخص عادل اگر دشنام به مؤمنى بدهد فاسق مىشود اما اگر توبه كند ( 3 ) باز عادل است .

محمد كاظم طباطبائى : به همان سجده اكتفا كند و سجده ديگر و اعاده نماز واجب نيست . ( 2 ) محقق خراسانى - محمد باقر شيرازى : اگر شك بعد از قطع به رسيدن عارض شود . ( 3 ) محمد باقر شيرازى : و احتياطا حليت نيز بطلبد .

367