البته اين حكم در صورتى است كه سهوا يا عمدا فعل منافى نماز از او سر زده باشد .
( مسأله 1006 ) : هرگاه كسى در دو ركعت سوم و در حال قيام يقين كند كه دو سجده از او فوت شده و شك كند كه آيا دو سجده از يك ركعت فوت شده يا از دو ركعت ، در صورتى كه احتياط نمايد به اينكه قيام را هدم نمايد و دو سجده را بجا آورد و نماز را تمام كند و قضاى يك سجده را نيز به عمل آورد و دو سجده سهو را نيز بجا آورد به جهت احتمال اينكه شايد يكى از دو سجده از ركعت اول باشد ، و سپس آن نماز را اعاده كند ، برئ الذمه است .
( مسأله 1007 ) : اگر شخصى در قيام شك كند كه تشهد خوانده است يا نه بايد به مقدارى تروى كند ، اگر علم يا مظنه‌اش به طرفى نرفت شكش اعتبارى ندارد ، و اگر بداند كه در صورت تروى ، علم و مظنه‌اش به طرفى نمى رود تأنى نمى خواهد ، در شكهاى ديگر نيز اين حكم صادق است .
( مسأله 1008 ) : هرگاه شخصى بطور مثال در نماز عصر شك كند كه سلام نماز ظهر را داده است يا نه ، بايد احتياطا [1] سلام نماز ظهر را بدهد .
( مسأله 1009 ) : هرگاه شخصى تكبيرة الاحرام را بطور تمام گفت و بعد شك كرد كه درست گفته يا نه ، در اين صورت احتياطا [2] بايد فعل منافى نماز را بجا آورده و آن را دوباره بگويد .
( مسأله 1010 ) : اگر شخصى " السلام علينا " را به طور تمام گفت

[1] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : به اين شك التفات نكند .
[2] ميرزاى شيرازى : مراد قبل از دخول در فعل بعدى مى باشد .

324