شد ، در اين صورت اگر محل عدول باقى باشد ، بايد احتياطا به نماز احتياط [1] عدول كرده و آن را تمام كند و نماز اصلى را اعاده كند ، ولى اگر محل عدول گذشته باشد بايد احتياطا همان نماز را تمام كند و سپس نماز احتياط را نيز بخواند و هر دو نماز را اعاده كند [2] .
( مسأله 1003 ) : هرگاه شخص در نماز باشد و ضرر كلى بر او وارد شود بايد نماز را قطع كند و اگر ضرر را بر خود بپذيرد و نماز را قطع نكند و آن را تمام كند ، نمازش باطل است [3] .
( مسأله 1004 ) : هرگاه شخصى نماز ظهر را سهوا در ركعت دوم سلام داد و بعد از انجام فعل منافى نماز ، به نماز عصر مشغول شد و در بين نماز عصر متوجه آن شد ، بايد به نماز ظهر عدول كند و اگر وقت مختص به نماز عصر باشد بايد نماز عصر را تمام كند و نماز ظهر را قضا كند .
( مسأله 1005 ) : هرگاه شخصى نماز ظهر و عصر را بجا آورد و بعد يقين كرد [4] كه يكى از اين دو نماز را سه ركعتى سلام داده است ظاهر اين است كه اگر يك نماز چهار ركعتى به قصد ما في الذمه بجا آورد كافى باشد [5]

[1] محقق خراسانى : بلكه بايد به نماز اولى عدول كند و نه به نماز احتياط و سپس احتياطا نماز احتياط را بجا آورد آنگاه به نماز بعد مشغول شود .
[2] محمد باقر شيرازى : بلكه اقرب عدول به نماز اول و سپس خواندن نماز دوم است و احوط و اولى اعاده هر دو نماز است .
[3] محقق خراسانى - محمد باقر شيرازى : اگر نماز علت زيان او باشد . محمد كاظم طباطبائى : بنابر احتياط ، اگر چه اقوى عدم بطلان است .
[4] محمد باقر شيرازى : حكم صورتى كه بعد از يقين نمودن ، فعل منافى از او سر نزده باشد قبلا بيان شد .
[5] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : و احوط اعاده هر دو نماز مى باشد .

323