دارد و مى داند كه بعد از سجده معلوم مىشود كه ركعت چندم است هرگاه به قصد قربت سجده را بجا آورد و سر بردارد تا براى او معلوم شود اشكالى ندارد .
( مسأله 982 ) : هرگاه شخص سهوا نماز عشا را در وقت مشترك و پيش از خواندن نماز مغرب خواند ، و شك سه و چهار كرد و در حالى كه در شك بود يقين كرد كه نماز مغرب را نخوانده ، اگر به ركوع رسيده باشد بايد همان نماز را به قصد عشا تمام كند و تلافيش را بجا آورد يعنى به حكم شك مذكور عمل كند و بعد نماز مغرب را بخواند [1] ، و اگر به ركوع نرسيده است بايد نماز را به نيت مغرب تمام كند و احتياطا نماز مغرب [2] را اعاده كند و بعد نماز عشا را بخواند .
( مسأله 983 ) : هرگاه شخص نماز مغرب را در دو ركعتى سلام داد و بدون انجام عمل منافى ، به نماز عشا مشغول شد و در ركعت اول بخاطرش آمد ، بايد احتياطا همان را در ركعت سوم قرار دهد [3] ، و اگر در سوره باشد بايد

[1] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : و احتياطا عشا را اعاده كند .
[2] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : در اتمام ( * 1 ) نماز مغرب اين شك اشكال است و تمام كردن به قصد عشاء و اعاده آن احتياطا بعد از نماز مغرب ظاهر اين است كه بهتر باشد .
[3] محمد كاظم طباطبائى : آن را سوم قرار دادن وجهى ندارد بلكه اقوى بطلان است و ليكن اگر آن ركعت را رها كند و نماز مغرب را تمام كند و بعد اعاده نمايد احوط است . محمد باقر شيرازى : سوم قرار دادن محل تأمل و اشكال است و احتياط به اتمام و اعاده ترك نشود . ( * 1 ) محقق خراسانى : بلكه بر تقدير لزوم عدول در اين صورت اشكالى در بطلان نماز مغرب نيست ليكن عدول در مثل اين صورت معلوم نيست .

316