موافق احتياط [1] يا ضرورى يا اجماعى شيعه باشد اشكالى ندارد [2] اگر چه قدرت بر تشخيص اعلم هم داشته باشد .
( مسأله 40 ) : هرگاه مقلد به تفاصيل مسائل مجتهد خود احاطه نداشته باشد اما قطع دارد به اينكه عملى كه انجام مىدهد اجزا و شرايط آن محقق و موجود است و منافيات آن مفقود است ، اقوى صحت آن عمل است ، اگر چه احوط [3] اعاده آن است .
( مسأله 41 ) : هرگاه شخصى بى تقليد و به قصد قربت عمل كرد و تقليد را نمى دانست و عملش مطابق واقع بود ، عملش صحيح است .
( مسأله 42 ) : اعتبار اعلميت در وقتى است كه مجتهد استنباط مىكند نه در وقتى است كه فتوا مىدهد [4] .
( مسأله 43 ) : هرگاه شخص قول مجتهد را به ديگران گفت و بعد خلافش از ناحيه خود مجتهد ظاهر شد ، لازم نيست كه آن را اعلام كند [5] و اما اگر اشتباه فهميد و گفت ، و بعد امكان رساندن به آنها وجود داشته باشد بايد به آنها برساند و اگر امكان رسانيدن نباشد اشكالى ندارد .
( مسأله 44 ) : هرگاه شخص غافل از وجوب تقليد اعلم ، به اذن غير اعلم بر تقليد ميت باقى ماند و عمل كرد ، اگر عبادتش مطابق قول اعلم شده باشد صحيح است .

[1] ميرزاى شيرازى : حكم عمل به احتياط گذشت .
[2] محمد باقر شيرازى : تفصيل اين مطلب در مقدمه بيان شده است .
[3] محمد باقر شيرازى : اين احتياط موردى ندارد .
[4] محمد باقر شيرازى : بقاء اعلميت تا زمان فتوى دادن شرط است .
[5] محمد باقر شيرازى : مشكل است بلكه وجوب اقوى است .

21