( مسأله 45 ) : اگر شخص در بعضى از مسائل تقليد كرد و در بعضى ديگر تقليد نكرد و چند سال عبادت نمود ، حال كه متوجه شده و نمى داند نماز و عبادت گذشته‌اش به چه صورت بوده ، نماز و عبادت گذشته‌اش صحيح است [1] مگر آنچه بفهمد كه مخالف رأى مجتهدش شده است ، كه بايد آن را اعاده يا قضا كند .
( مسأله 46 ) : هرگاه شخص قول مجتهدش را از عادلى شنيد و عمل كرد - مثل آنكه زمين گلى مطهر كف پاى نجس است - و بعد خلافش ظاهر شد [2] اگر وقت باقى است ، نمازش را اعاده كند و اگر وقت گذشته اشكالى ندارد [3] .
( مسأله 47 ) : مدعى مىتواند مدعى عليه را نزد هر مجتهدى ببرد مگر اينكه مجتهد اعلمى در دسترس باشد ، كه در اين صورت رجوع به اعلم متعين است .
( مسأله 48 ) : اگر شخص احتياط مطلق را ترك كند ذمه‌اش برى نيست ، چرا كه عامى بايد يا تقليد كند يا به احتياط [4] عمل كند چنان كه مجتهد نيز يا بايد به اجتهاد عمل كند يا به احتياط .
( مسأله 49 ) : هرگاه مجتهدى بى بينه و به علم خود حكم كرد مجتهد ديگر نمى تواند آن حكم را نقض كند .
( مسأله 50 ) : هرگاه تمييز چند مجتهد در اعلميت امكان نداشته

[1] محمد كاظم طباطبائى : صحت آن مشكل است .
[2] محمد كاظم طباطبائى : يعنى اشتباه او در نقل معلوم شد .
[3] ميرزاى شيرازى - محمد كاظم طباطبائى : محل اشكال است .
[4] ميرزاى شيرازى : حكم عمل به احتياط گذشت .

22