( مسأله 574 ) : هرگاه تمام نماز كسى كه مىداند وقت داخل نشده ، اتفاقا در وقت خود واقع شده باشد ، نماز چنين شخصى باطل است [1] و اما اگر وجوب وقوع نماز در وقت را فراموش كرده باشد اظهر صحت نماز او است [2] .
( مسأله 575 ) : در داخل شدن وقت با امكان حصول علم ، اعتماد به مظنه نمودن جايز نيست هر چند مظنه در اثر شنيدن اذان معتمد [3] و يا قول يك عادل بلكه دو عادل نيز بنابر احتياط [4] ، حاصل شده باشد ولى هرگاه حصول علم ممكن نباشد موارد فوق جايز است ليكن احوط [5] آن است كه تا حصول يقين به وقت صبر كنند .
( مسأله 576 ) : هرگاه مشخص شود كه مظنه شخص مبنى بر دخول وقت فاسد و باطل بوده ، اگر در بين نماز وقت داخل نشده باشد بايد نماز خود را اعاده كند ولى اگر وقت داخل شده باشد هر چند پيش از سلام نماز ، و شخص متوجه شود اعاده نماز بر او لازم نيست .

[1] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : صحت با فرض قصد قربت بعيد نيست .
[2] محمد باقر شيرازى : اگر مقدارى گر چه اندكى از وقت را درك بنمايد كافى است خصوصا اگر مقصر نباشد .
[3] محمد كاظم طباطبائى : اقوى جواز اعتماد بر قول عدلين است مطلقا بلكه اعتماد بر اذان عدل عارف نيز خالى از قوت نيست . محمد باقر شيرازى : بلكه اذان موثق و معتمد هم كافى است .
[4] محمد كاظم طباطبائى : اين احتياط ترك نشود . محمد باقر شيرازى : با حصول علم از آن و با شرايطش ، ديگر صبر كردن براى حصول يقين وجوبى ندارد ، بلكه استحباب آن هم معلوم نيست .
[5] محمد كاظم طباطبائى : اين احتياط ترك نشود .

184