كه يكى از چهار علامت ( جهندگى و شهوت و سستى بدن و بوى شكوفه خرما ) در آن باشد و علم به عدم وجود باقى نيز نداشته باشد بايد غسل كند [1] ، بلى اگر رائحه و بوى خاص بتنهايى در آن باشد بدون سه علامت ديگر احوط [2] اين است كه غسل كند و پس از سلب طهارت از خود وضو بگيرد و اما در مرد مريض و زن ، شهوت و سستى در آنچه بيرون مى آيد مطلقا براى وجوب غسل كافى است .
( مسأله 376 ) : هرگاه شخص در جامه خود منى ببيند و نداند كه كى جنب شده ، بايد غسل كند و نمازى را كه يقين دارد با جنابت خوانده بايد وجوبا اعاده يا قضا كند و آنچه احتمال مىدهد كه با جنابت بوده احتياطا اعاده يا قضا كند .
( مسأله 379 ) : هرگاه شخصى در لباس خود رطوبتى ببيند و يقين كند كه منى است بايد غسل كند و اگر مظنه يا علم به منى حاصل كند و نداند كه پيش از غسل بوده يا بعد از غسل واقع شده ، بايد احتياطا [3] غسل كند و پس از سلب طهارت [4] از خود بنابر احتياط براى عبادت خود مانند نماز وضو بگيرد .
( مسأله 380 ) : واطى و موطوئه حيوان بايد احتياطا غسل كند ولى

[1] محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : اقوى اعتبار اجتماع سه علامت اول است بلى احوط جمع بين غسل و وضو در صورت انفراد است .
[2] ميرزاى شيرازى : اين احتياط مختص به اين صورت نيست بلكه در جميع صور انفراد علائم ثابت است . محمد باقر شيرازى : ليكن باطل نمودن غسل لازم نيست بلكه وجهى ندارد .
[3] ميرزاى شيرازى : بلكه بنابر اقوى . محمد كاظم خراسانى - محمد باقر شيرازى : ترك اين احتياط نشود . محمد كاظم طباطبائى : لكن واجب نيست .
[4] محمد باقر شيرازى : گذشت كه سلب طهارت لازم نيست ندارد .

131