شخص كثير الشك باشد نبايد به شك خود التفات نمايد چه از مكان خود حركت كرده باشد و چه حركت نكرده باشد و رجوع در كثرت شك ، به عرف است يعنى عرف او را كثير الشك بنامند .
( مسأله 369 ) : حكم اطلاق و اباحه آب و طهارت آن و طهارت بدن و نيت و پى در پى بودن آن و مباشرت مكلف در افعال خود ، به صورتى است كه در وضو گذشت ، پس اگر خودش مباشرتا مىتواند انجام دهد بايد انجام دهد والا بايد با كمك ديگرى انجام دهد .
( مسأله 370 ) : هرگاه شخص غسل خود را صحيح انجام داد و حكم تدريج را نمى دانست اشكالى ندارد .
( مسأله 371 ) : كسى كه غسلهاى متعددى بر ذمه او است مثل جنابت و حيض و مس ميت ، هرگاه در هنگام غسل كردن چنين بگويد [1] كه : غسل مى كنم به جهت رفت جميع احداثى كه در ذمه من است ، يك غسل كفايت مىكند و همچنين يك غسل كفايت از اغسال مستحبه مىكند هرگاه حصول عناوين [2] هر يك را در نظر بگيرد مثل اينكه قصد كند كه غسل زيارت و توبه و جمعه به همين يك غسل مى كنم ، چه قصد حصول واجب هم كرده باشد و چه قصد نكرده باشد .
( مسأله 372 ) : جنابت به دو چيز محقق مىشود : اول غايب شدن

[1] محمد باقر شيرازى : گذشت كه گفتن لازم نيست و همان نيت كافى است و در نيت بسيار نزديك است كه موجبات غسل هم مانند موجبات وضو باشد از بول و نوم و امثال آن كه يك نيت براى تمام آنها كافى باشد هر چند قصد تمام هم نكند ، ولى احوط نيت تمام است .
[2] محمد كاظم طباطبائى : بلكه قصد يكى نيز مغنى و كافى از بقيه است .

129