قصد قربت و استباحه عبادتى كه صحت آن مشروط بر وضو باشد ، و همچنين كسى كه رفع حدث براى او ممكن باشد مىتواند نيت رفع حدث نمايد ولى در كسى كه رفع حدث نسبت به او ممكن نيست مانند شخص سلس البول بايد اسقاط [1] رفع حدث از نيت نمايد و در باقى موارد لازم نيست .
( مسأله 289 ) : مقارن بودن نيت با شروع عمل در اكثر عبادات مانند وضو معتبر است و ليكن نه به معنى به حضور آوردن نيت در ذهن ، بلكه بمعنى وجود داعى بر آن عمل در آن حال ، و لازم است كه در بين عمل نيت خلاف ننمايد و مكررا غفلت از عمل نكند بطورى كه نداند كه عمل را به چه منظورى انجام مىدهد .
( مسأله 290 ) : براى تقرب جستن بسب عبادت بحسب كمال مراتب چندى است كه حد اعلاى آن بجا آوردن عبادت است به جهت آنكه ذات اقدس الهى سزاوار آن عبادت است و ادنى و كمترين مقدار آن انجام دادن عبادت است به جهت تحصيل ثواب و يا خلاصى از عقاب ، و اما در كفايت نمودن اين مرتبه ادنى در پذيرش عبادت اختلاف است و اقرب كفايت نمودن آن است ، و در بين اين دو مرتبه ، مراتب بسيارى است ، و براى بيشتر مكلفين كه رسيدن به مرتبه عالى مشكل است ، احتياط در اراده چيزى مانند فرمان بردارى از خداوند متعال و مراعات تقوى در آن است كه به اين صورت اهتمام در تحصيل مرتبه اولى نمايند .
( مسأله 291 ) : احوط و اولى در نيت ، آن است كه نيت را مقارن دو شست و شو نمايد و بهتر آن است كه در وقت شستن دست و قبل از دخول در

[1] محمد باقر شيرازى : نيت رفع حدث و امثال آن معتبر نيست علاوه بر آنكه رفع حدث براى هر كس به ميزان حال و تمكن خود او است .

100