5 - موالات 6 - مباشرت در وضو 7 - مطلق بودن آب وضو 8 - احكام طاهر بودن آب وضو 9 - مباح بودن آب وضو 10 - عدم رسيدن ضررى از ناحيه استعمال آب 11 - مباح بودن مكان وضو 12 - طهارت محل وضو .
( مسأله 287 ) : معتبر در نيت اراده اى است كه از علم برانگيخته شود و باعث انجام عمل گردد و در آن و در غير آن از عبادات ديگر لازم است تعيين فعلى كه اراده بر انجام آن نموده است اگر آن فعل معين نباشد و همچنين بايد با قصد قربت باشد ، پس حقيقت نيت اراده نمودن عبادت است به صورتى كه از غير آن متميز گردد ، به قصد بندگى خداوند متعال ، و به خاطر آوردن آن بر وجه تفصيل ضرورى نيست . همچنين است در موارد ديگر مانند استحباب و وجوب و امثال آنها ، پس عبادتى كه مردد ميان استحباب و وجوب باشد قصد نمودن آن كفايت مىكند و علم به واجب و مستحب بودن آن لازم نيست ، اما اگر در دو عبادت شبيه به يكديگر باشند به حسب صورت چه در وضو و چه در غير آن [1] ، بايد نيت خود را تعيين نمايد .
( مسأله 288 ) : احوط و اولى اين است كه نيت بر وجوب يا ندب مشتمل باشد ، بر وجه وصفى مانند اينكه بگويد : وضوى واجب مى گيرم ، و يا بر وجه تعليلى مثل اينكه بگويد [2] : وضو مى گيرم به علت آنكه واجب است ، البته با

[1] محمد باقر شيرازى : گفتن و تلفظ به نيت نه فقط حسنى ندارد بلكه مرجوع است و اگر به قصد رجحان و اوليت باشد شبهه تشريع مى آيد . و همچنين در تمام بيانات ديگران مبنى بر وجوب و يا استحباب وصفى يا تعليلى ، اندك دليلى بر استحباب يا رجحان آن ديده نشده و پاره اى از محققان نيز به آن تصريح نموده اند .
[2] محمد باقر شيرازى : تعدد در وضوء بلكه در غسل هم نيست همانگونه كه انشاء الله بيان مى گردد .

99