مسأله 240 - قول زن در حايض بودن و پاك شدنش ، مسموع است .
مسأله 241 - بعد از وطى هر گاه شخص خلاف اعتقادش ظاهر شد به اول يا وسط يا آخر حيض مدار به هر چه مشخّص است كه بوده است مىباشد و همچنين به گمان حرّه بودن و امه بودن به جهت كفاره .
مسأله 242 - كسى كه عاجز از كفّاره باشد انتظار [1] وسعت وقت بكشد و بهتر در زمان عجز توبه [2] است و امّا مسقط كفّاره نيست على الاحوط .
مسأله 243 - زن حائض مدخول بها و لو به دبر و شوهرش حاضر يا در حكم حاضر باشد و حمل نداشته باشد ، طلاق او صحيح نيست .
مسأله 244 - هر گاه به اعتقاد حايض بودن طلاق داد و بعد معلوم شد كه پاك بوده صحيح است و عكس اين باطل است .
مسأله 245 - وضو پيش از غسل ساختن ، شرط نيست امّا افضل [3] بلكه احوط است ، غير از غسل جنابت كه با او وضو جايز نيست .
مسأله 246 - هر گاه زن پاك شد پيش از غسل وطى با او جايز [4] است با كراهت و اگر فرج خود را بشويد كراهت كمتر مىشود .
مسأله 247 - احوط بر حائض اگر نگويم اقوى قضاء نمازى است كه به نذر واجب شده باشد همچنين روزهء معيّن كه به نذر يا شبه آن واجب شده باشد .
مسأله 248 - هر گاه از اوّل وقت بگذرد به قدر اقلّ افراد نماز از طهارت و غيره و اقلّ واجب نماز و مخيّر ميان قصر و اتمام به قدر قصر از اول وقت بگذرد حائض شود قضاء بر او واجب است .

[1] - ( يزدى ) و احوط تصدّق است بر مسكينى به مدّى از طعام به مقدار سيرى او اگر متمكن باشد و دادن كفاره بعد از يسار .
[2] ( صدر ) توبه على كلّ حال ، واجب است . ( شيرازى ) مراد استغفار است ، به عنوان كفّاره چنانچه بعضى فرموده‌اند و الَّا توبهء از معصيت واجب است ، فورا .
[3] ( ميرزا - يزدى ) و لا بدّ است از وضو از براى نماز و نحو آن در غير غسل جنابت .
[4] ( ميرزا ) احوط ترك وطى است قبل از غسل .

80