دادن طفل نشود افطار كنند و از براى هر روزى يك مد طعام كفّاره بدهند از مال خود .
مسأله 775 - هر گاه طفل پيش از صبح بالغ شود و كافر مسلم شود ، قصد روزه كند و عذرهاى ديگر [1] هر گاه تا پيش از ظهر بر طرف شود و مفطرى به عمل نياورده باشد قصد روزه كند غير از حايض و نفساء و الَّا اگر مفطرى به جا آورده باشند قضايش را بگيرند .
مسأله 776 - هر گاه مريض روزهء رمضان را خورد و مرضش متّصل ماند تا رمضان ديگر ، از براى هر روزى يك مد طعام بدهد و قضاء ساقط است و احوط قضاء گرفتن است ، امّا عذرهاى ديگر ، مثل سفر چنين نيست ، قضاء بگيرد و اولى كفّاره دادن است .
مسأله 777 - اگر در بين مرض بميرد ، قضاء بر ولى نيست ، بلى قضائى كه پدر و مادر [2] قدرت بر گرفتنش داشتند [3] و پسر بزرگ حىّ ايشان عالم باشد واجب است بگيرد ، مثل نمازشان و هر گاه وصيّت [4] كند يا تبرّعا ، غير به جا آورد از او ساقط مىشود .
مسأله 778 - هر گاه قضاء رمضان بر ذمّهء ميّت باشد و غيرى به جا بياورد از او ساقط مىشود .
مسأله 779 - هر گاه قضاء رمضان بر ذمّه شخص باشد با قدرت بر گرفتن و قصد گرفتن نداشته باشد تا رمضان ديگر ، عاصى و گنه كار است و واجب است از براى هر روزى يك مدّ طعام به فقير بدهد و بعد قضايش را هم بگيرد و هر گاه چند سال چنين بگذرد همان كفّارهء سال اوّل كفايت مىكند .

[1] - ( يزدى ) بر مريض كه قبل از ظهر برء مرضش شود واجب نيست .
[2] ( خراسانى ) وجوب قضاء مادر بر ولد معلوم نيست ، اگر چه احوط است .
[3] ( ميرزا - يزدى ) در غير صومى كه فوت مىشود در سفر قدرت بر گرفتن قضاء در آن معتبر نيست .
[4] ( ميرزا - يزدى ) و به وصيت هم عمل شود .

192