مسأله 422 - در سجده ، بعض كف دست و لو بعض انگشت بر زمين برسد كفايت [1] مىكند ، احوط تمام كف گذاشتن است .
مسأله 423 - حروف قرائت و غيره را به مخرج گفتن كفايت مىكند و به نحو كمال گفتن احوط است .
مسأله 424 - هر گاه شخص نماز مغرب را در دو ركعت سلام داد بى منافى و به نماز عشاء مشغول شد ، در ركعت اول به خاطرش آمد ، احتياطا همان را ركعت سيّم [2] [ مغرب - ن ] قرار دهد و اگر در سوره باشد قطع كند و به همان حمد اكتفا كند و تمام كند و اگر در ركعت دويّم باشد تا ركوع نرسيده فرو نشيند و تمام كند و اگر به ركوع رسيده باطل [3] است [ اين نماز - ن ] و آن ركعت ناتمام را كه ترك كرده بود به جا بياورد و بعد از آن در همه صورتها اعاده نماز است بعد از آن كه يك ركعت ناقصه [4] به تسبيحات اربع به جا بياورد ، دو سجده سهو به جهت سلامهاى بى موقع بكند و همچنين است ظهر و عصر .
مسأله 425 - هر گاه شخص پيشانيش به مهر نرسيده ، به خاطرش آمده كه ركوع را به جا نياورده ، بر خيزد و راست بايستد و برود به ركوع و بعد احتياطا نمازش را اعاده كند اگر در اثنا خم شدن ركوع را فراموش كرد .
مسأله 426 - هر گاه به قدر چهار ركعت با سوره وقت مانده به آخر و پنج ركعت بى سوره [5] آن وقت مختص به عصر است و بعد ظهر را قضاء كند و بعد عصر را هم [6]

[1] - ( ميرزا ) احوط عدم اكتفا است .
[2] ( يزدى ) اين ركعت را سيّم قرار دادن وجه ندارد ، بلكه اقوى بطلان است ، و لكن اگر آن را قطع نكند و نماز را تمام كند بعد هر دو را اعاده كند احوط است .
[3] ( صدر ) هر گاه باطل نكند و ركعت ناقصه را به جا آورد و بعد عشا را تمام نمايد و بعد اعادهء مغرب و عشاء را نمايد اولى و احوط خواهد بود .
[4] ( ميرزا ) تعيين تسبيحات ، اصلى ندارد .
[5] ( صدر ) اگر بى سوره پنج ركعت درك مىكند ، البته سوره را ترك كند و هر دو نماز را درك كند .
[6] ( يزدى ) دور نيست كه اگر ظهر را مقدم دارد و سوره را ترك كند و بعد هر دو را قضاء كند بهتر باشد .

114