خواه گريه با آن باشد يا نه وليكن حقير در آن تأمّل دارم وحكم به بطلان نمىكنم به جهت اصل دعا براى خواستن حرامى ، وگريه ء به آن جهت هم مبطل بودن آن از ادله ء شرعيه معلوم نمىشود . والله العالم .
( 229 ) س 152 : فرموده ايد : سخن گفتن در نماز هر گاه ذكر خدا يا دعا يا طلب حاجتى از خدا باشد نماز را باطل نمىكند ، بفرماييد كه : هر گاه دعا در نماز به محض اعلام غير باشد وبس ، وهيچ منظورى ديگر نداشته باشد چه حكم دارد ؟
ج : نه ، باطل نمىشود ، وجايز است دعا وذكر اگر چه به قصد قربت نباشد ومحض اعلام غير باشد ، هم چنان كه در حديث صحيح علي بن جعفر ( 1 ) تصريح به آن شده ، راوى عرض كرد كه : مشغول نماز خود مىباشد ودر پهلوى او مردى خوابيده است وآن نماز مىكند ، مىخواهد او را بيدار كند ، تسبيح مىگويد وصداى خود را بلند مىكند ، وهيچ منظورى از آن ندارد مگر بيدار كردن آن مرد ، آيا اين ، نماز او را باطل مىكند يا نه وچيزى بر او وارد مىآيد يا نه ؟ حضرت جواب فرمودند كه : اين نماز او را باطل نمىكند وهيچ بر او نيست . بلى در قرآن ظاهر آن است كه قصد قربت شرط باشد ، يا ذكر ودعا بودن ، پس اگر هيچ كدام نباشد نماز او باطل است . والله العالم .
( 230 ) س 153 : وفرموده ايد در وسيلة النجاة در مسأله قصر : مسأله اول : بدان كه وطنى كه باعث قطع سفر به دخول آن مىشود يكى از دو موضوع است ، اول : عرفى ، وآن چنين وچنان است . دوم : وطن شرعى ، وآن موضعى است كه در آنجا منزلى داشته باشد خاص به او اعم از ملك واجاره وعاريه ، وشش ماه پى در پى هم در آنجا مانده باشد كه به حد مسافت تخييرى شرعيه كه چهار فرسخ باشد بيرون نرفته باشد ، بلكه كمتر هم مگر به عنوان ندرت به حوالى آنجا رفته باشد ، وخواهد شش ماه ديگر متوالى بعد از آن در آنجا مانده باشد ، خواه

( 1 ) تلخيص الوسائل ، 4 / 699 ، از قرب الاسناد .

154