انحراف را واگر چه عمداً باشد جايز مىدانيد مطلقاً ، ودر اينجا در صورت انحراف تمام بدن با اشتغال به اجزاء نماز جايز نمىدانيد ونماز را باطل مىدانيد ، بفرماييد كه مراد از دو عبارت چه چيز است ؟
ج : مقام اول مقام بيان آن است كه در كجا قبله شرط است وكجا نيست ، ودر آنجا بيان شد كه ظاهر در نماز سنّتى عدم اشتراط آن است ، ومقام دوم مقام بيان آن است كه در جايى كه قبله شرط باشد حكم انحراف چه چيز است ، وچون حكم نماز واجبى بيان شد چون احتمال مىرفت ، بلكه ظاهر اين بود كه بنا بر قول به اشتراط قبله در سنتى ، حكم آن هم با واجبى يكى باشد ، بيان شد كه نماز سنتى چنين نيست ، ودر صورت اشتراط قبله ، انحراف در همان دو موضع موجب بطلان است ، ومثل واجبى نيست ، وچون در محل اشتراط وعدم اشتراط قبله بيان شده بود عدم اشتراط ظاهراً در نماز سنتى واضح بود كه مراد آنجا بيان حكم انحراف است بنا بر قول به وجوب نه مطلقاً ، پس مراد از عبارت آن است كه بر فرض اشتراط در نماز سنتى حكم آن چنين است ، وبه جهت اين كه معلوم بود به واسطه ء اين كه در محل خود ذكر شده بود احتياج به تصريح نبوده ، چون احتياط هم در استقبال بود لازم بود از براى محتاط كه بداند حكم انحراف در صورت اشتراط چيست تا بناى احتياط بر آن گذارد ، به اين جهت بيان شده . والله العالم .
( 228 ) س 151 : فرموده ايد كه : گريه كردن در نماز از ترس خدا وامر متعلق به آخرت وطلب حاجت دنيايى از خدا موجب بطلان نماز نمىشود ، بفرماييد كه : گريه كردن بر امر دنيايى هر گاه به جهت امر حرامى باشد چه حكم دارد ؟
ج : اگر گريه ء او به جهت فوت امر حرام دنيايى است مثل اين كه چرا فلان دشمن من تلف نشد يا امثال آن ، موجب بطلان نماز است ، واگر به جهت طلب امر دنيايى است كه حرام باشد از خدا در اين صورت لا بد با دعا وطلب خواهد بود ، ومشهور آن است كه دعاى به جهت امر حرام در نماز مبطل نماز است ،

153