واگر چه به قصد حكمى باشد كافى است . [1] والله العالم .
( 121 ) س 44 : چه مىفرماييد كه هر گاه بعضى اجزاء وبعضى شرايط را بداند وبعضى را شك داشته باشد ونيت اجمالى آنها را هم نكند ؟
ج : هر گاه آن بعض از واجبات نماز باشد كه بايد به جا آورد وبه قصد قربت نكند نه فعلًا ونه حكماً نماز او باطل است واگر شك در جزئيت داشته باشد وليكن به جا آورد به قصد احتياط باز كافى است چه احتياط هم به جهت تقرب به خدا است . والله العالم .
( 122 ) س 45 : چه مىفرماييد كه هر گاه اجزاء واجبه را نيت كند واجزاء مستحبه را نيت نكند ؟
ج : نماز او صحيح است اما اگر اصلًا نيت مستحبه را نداشته باشد نه فعلًا ونه حكماً نماز او از آن مستحب خالى خواهد بود . والله العالم .
( 123 ) س 46 : چه مىفرماييد كه هر گاه همه را داند وجزء واجب را از سنّت امتياز دهد اما نيت هيچ يك را نكند ؟
ج : اگر غرض [ نبودن ] نيت فعليه است ضرر ندارد اما اگر نيت حكميه را هم نكند به اين معنى كه آن جزء را از براى خدا نكند وبه جهت اين كه متعلق نماز است نباشد اگر چه بعد از التفات باشد نماز باطل است .
( 124 ) س 47 : چه مىفرماييد كه هر گاه اجزاء را داند ولكن شرايط را تفصيلًا نداند ؟
ج : اين از آن چه مذكور شد معلوم مىشود .

[1] به جاى « كافى است » ظاهراً بايد « ضرر ندارد » باشد .

100