از آن كه مريض خوب شود ، نذر كننده مرد ، واجب نيست از طرف او قضا به جا آورند .
مسأله 19 - اگر نذر كرد كه حج به جا آورد و مستقر شد وجوب بر او به واسطهء متمكن شدن بر عمل ، و پس از آن مريض شد ، به طورى كه مأيوس از خوب شدن گرديد ، بعيد نيست كه واجب نباشد بر او نايب گرفتن ، و آن حكم مختص به حجّة الاسلام باشد .
مسأله 20 - اگر نذر كند كه كسى را در سال معينى به حج بفرستد و مخالفت نذر كند با قدرت بر فرستادن ، بايد كفاره بدهد و قضا نيز بكند آن را ، و اگر مرد بايد از اصل مال او قضا و كفاره را بدهند .
مسأله 21 - اگر نذر كند به حج فرستادن كسى را معلق به شرطى ، مثل آن كه نذر كند كه اگر فلان مريض شفا پيدا كرد فلان را به حج بفرستد و قبل از آن كه شرط حاصل شود ، يعنى مريض خوب شود نذر كننده مرد ، پس اگر آن شرط حاصل شد بعد از مردنش و نذر كننده در زمان زنده بودنش مىتوانست به حج بفرستد و شرط هم نكرده بود كه خودم زنده باشم وقت حج فرستادن ، در اين صورت با اين شرايط بايد از مال او قضاى آن را از جانب او به عمل بياورند و آن شخص را به حج بفرستند .
مسأله 22 - اگر شخص مستطيع نذر كند كه حجى كه بر او واجب است به جا بياورد ، نذرش منعقد مىشود و كفايت مىكند از او حجّة الاسلام ، و اگر ترك كرد تا مرد ، بايد قضا و كفاره از او بدهند و اگر نذر كرد در حال نداشتن استطاعت كه حجّة الاسلام به جا آورد بايد استطاعت را تحصيل كند و حجّة الاسلام را به جا آورد ، مگر اين كه نذر كند كه اگر مستطيع شدم حجّة الاسلام را به جا آورم ، در اين صورت لازم نيست تحصيل استطاعت ، لكن اگر مستطيع شد بايد به نذرش عمل كند و اگر نكرد كفاره بايد بدهد يا از او بدهند .
مسأله 23 - در حج نذرى شرط نيست كه شخص مستطيع باشد با شرايطى

217