إسم الكتاب : رسالهء نجاة العباد ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 397)

باران شد زكات آن ده يك است ، و اگر مساوى بوده در نصف آن ، ده يك و در نصف ديگر بيست يك ، واجب است .
مسأله 11 - اگر شك كند كه آبيارى با آب باران و آب دلو به يك اندازه بوده و يا آب باران غلبه داشته ، واجب است بيست يك را بدهد مگر اين كه آبيارى به باران تقدم داشته باشد و شك كنيم كه آبيارى با دلو و مانند آن به اندازه اى بوده كه موجب سلب صدق آبيارى به باران شده يا نه ، پس ده يك را بايد بدهد .
مسأله 12 - اگر زراعتى را با دلو و مانند آن آبيارى كنند و در زمينى كه پهلوى آن است زراعتى كنند كه از رطوبت آن زمين استفاده نمايد ، زكات زراعتى كه با دلو آبيارى شده بيست يك ، و زكات زراعتى كه پهلوى آن است ده يك مىباشد .
مسأله 13 - مخارجى را كه براى گندم و جو و خرما و انگور كرده است از قبيل اجرت كارگر و قيمت آب و غير آن مىتواند از حاصل كسر كند و احتياط واجب آن است كه نصاب قبل از اخراج مخارج اعتبار شود ، بنا بر اين اگر مجموع حاصل گندم سيصد من باشد و دويست من بابت مخارج كم شود باقى ماندهء آن ، كه يك صد من است اگر چه به تنهايى از نصاب كمتر است ، بايد زكات آن را بدهد .
مسأله 14 - تخمى را كه به مصرف زراعت رسانده اگر از خودش باشد به مقدار وزن آن مىتواند از حاصل كسر كند و اگر خريده باشد مىتواند قيمتى را كه براى خريد آن داده جزء مخارج حساب نمايد ، لكن در هر دو صورت بايد به نسبت بين درآمد كاه و گندم يا جو تقسيط شود .
مسأله 15 - اگر زمين و اسباب زراعت يا يكى از اين دو ملك خود او باشد ، نبايد كرايهء آن را جزء مخارج حساب نمايد ، و نيز براى كارهايى كه خودش كرده يا ديگرى بىاجرت انجام داده چيزى از حاصل كسر نمىشود .
مسأله 16 - اگر زمينى را بخرد و در آن زمين گندم يا جو بكارد ، پولى را كه براى خريد زمين داده جزء مخارج حساب نمىشود ، ولى اگر زراعت را بخرد پولى را كه براى خريد آن داده مىتواند جزء مخارج حساب نمايد و از حاصل

181