مىكند اگر تابع در قصد باشد ؛ خواه اطاعت متبوع بر او واجب شرعى باشد مثل زن و بنده نسبت به شوهر و مولى ، و يا قهرى باشد مثل اسير ، يا اختيارى باشد مثل خادم ، به شرط آن كه بداند كه متبوع قصد مسافت كرده و اگر نداند لازم نيست سؤال كردن و همچنين لازم نيست بر متبوع خبر دادن .
مسأله 9 - كسى كه در سفر مقصد معلوم ندارد و نمىداند چه مقدار قطع مسافت مىكند ، در رفتن نمازش تمام است ، مثل اين كه اگر دنبال كند بندهء فرارى و يا حيوان گريخته را و يا پيدا كردن گم شده اى را ، لكن در برگشتن اگر به قدر مسافت باشد نماز او قصر است .
مسأله 10 - كسى كه به اختيار ديگرى است ، اگر اعتقاد كند كه متبوع او قصد مسافت نكرده و يا شك كند ، لكن در وسط راه بداند كه قصد مسافت كرده بوده ، پس اگر باقى راه به قدر مسافت است قصر مىكند و الَّا تمام بخواند على الظاهر .
شرط سوم : آن كه در بين راه از قصد خود برنگردد ، پس اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد يا مردد شود ، بايد نماز را تمام بخواند ، و نمازهايى كه شكسته به جا آورده صحيح است و محتاج به اعاده نيست نه در وقت و نه بعد از آن .
مسأله 11 - اگر بعد از رسيدن به چهار فرسخ از مسافرت منصرف شود و يا مردد شود در سفر ، نماز او قصر است ، هر چند آن روز را برنگردد ، لكن قصد برگشتن قبل از ده روز را دارد .
مسأله 12 - اگر براى رفتن به محلى كه به مقدار مسافت است حركت كند و بعد از رفتن مقدارى از راه بخواهد جاى ديگرى برود ، چنانچه از ابتداء حركت تا جايى كه مىخواهد برود به مقدار مسافت باشد ، بايد نماز را شكسته بخواند .
مسأله 13 - اگر پيش از آن كه به چهار فرسخ برسد ، مردد شود كه بقيهء راه را برود يا نه و در موقعى كه مردد است راه نرود و بعد تصميم بگيرد كه بقيهء راه را برود ، بايد تا آخر مسافرت نماز را شكسته بخواند ، اگر چه بقيهء راه به قدر مسافت نباشد و لو با ملاحظهء برگشتن .

133