معلوم شد كه هشت فرسخ است ، بايد نماز را دو ركعتى بخواند ، اگر چه بقيهء راه كمتر از هشت فرسخ باشد .
مسأله 4 - هشت فرسخ بودن به چند چيز ثابت مىشود : اول : به اين كه خود شخص بداند كه هشت فرسخ است . دوم : به اين كه دو نفر شاهد عادل شهادت بدهند كه هشت فرسخ است ، و لكن اگر چنانچه يك نفر عادل شهادت بدهد كه هشت فرسخ است ثابت شدن آن خالى از اشكال نيست ، و احتياط واجب در اين صورت اين است كه هم دو ركعتى بخواند و هم چهار ركعتى .
مسأله 5 - اگر چنانچه شك يا گمان داشته باشد در هشت فرسخ ، بايد نماز را چهار ركعتى بخواند .
مسأله 6 - اگر معتقد شد كه راه به قدر مسافت است و قصر نمود و ظاهر شد كه نبوده ، واجب است اعاده . و همچنين اگر معتقد بود كه مسافت نيست و تمام كرد و خلاف آن ظاهر شد ، واجب است بر او اعاده در وقت بنا بر اقوى ، و در خارج وقت بنا بر احوط .
مسأله 7 - مدار در قصر بر قصد قطع مسافت شرعى است ، اگر چه در چند روز محقق شود با نبود يكى از چيزهايى كه قاطع سفر است ، پس مادامى كه اسم سفر صدق مىكند واجب است بر او قصر و اگر سفر صدق نمىكند مثل اين كه هر روز مقدار كمى براى تفريح راه مىرود نه براى اين كه بيشتر از آن نمىتواند راه برود ، پس بايد تمام كند و احوط جمع است .
شرط دوم : آن كه از وقت خارج شدن قصد قطع مسافت را داشته باشد ، پس اگر قصد كند بر سه فرسخ و بعد از رسيدن به آنجا دوباره قصد كند سه فرسخ ديگر را و به همين منوال ادامه داشته باشد نمازش تمام است در وقت رفتن ، اگر چه روى هم رفته سفر از هشت فرسخ زيادتر باشد ؛ بلى اگر در برگشتن قصد مسافت را داشته باشد بايد شكسته بخواند .
مسأله 8 - لازم نيست در قصد مسافت اين كه مستقل در قصد باشد و كفايت

132